Shkruan: Nezir Kraki.

Në sallonet letrare të fejsbukut vlonin poezitë e shkrimet filozofike. Çdo fjalë, sado naive dhe e keqshkruar të ishte, shpallej fjalë e urtë dhe krenarisht n’publik dilte. Botoheshin edhe libra për t’u fotografuar me to dhe në to, jo për t’u lexuar. Shumë autorë të tillë, nga urgjenca e dukjes intelektuale, s’gjenin kohë as për t’i lexuar librat që mbanin emrin e tyre. Shpërndahej epiteti ‘shkrimtar’ siç shpëndahen bukët e nxehta në furrë.

Por…s’kaloi shumë kohë dhe një lodhje sikur i kapi të gjithë. U hetua që, në fakt, të gjitha krijimet po shkonin huq…sepse s’kishte më lexues. Tensioni u rrit kur u kuptua se madje edhe autorët e denjë për këtë emër kishin mbetë pa lexues. Edhe lexuesit e tyre, duke mos e dalluar lirinë e shprehjes nga liria e krijimit, shkruanin, ishin bërë autorë edhe ata.

Aty u kuptua se cikli ishte mbyllur.
Lufta lexues-autorë nxori fitues autorët.

Gjithë ato shkrime, libra, poezi e krijime mbeten pa u lexuar.

A të bëhëmi prapë lexues dhe t’i shpëtojmë krijimet e mirëfillta?

Jam i bindur se pas leximit edhe ne do shkruajmë më mirë, më thjesht, më shkurt dhe sidomos më sinqerisht.
***

P.s. Realisht, jam fort dakort me guximin e disave. Shume mire nese secili krijon diçka. Krijimi eshte pasoje e mendimit. Ky tekst eshte me shume thirrje per mendim me te gjate e me te thelle para krijimit. Se krijimi nuk do nguti. Keshtu kam lexu diku se as vet krijues nuk jam. Jam lexues.