Poezi e shkruar nga KIM ADDONIZIO.

Si grua dua një fustan të kuq.
E dua të ëndërruar dhe me çmim të lirë,
e dua ngjitur për trupit, dua ta vesh
derisa dikush të ma shqyejë.
E dua pa krahë, kurriz zbuluar, askush
mos të bjerë në hall çfarë fshihet poshtë.
Dua të lëshohem në rrugën zhurmëmadhe
ku shkëlqejnë drynat e qepenave,
të kaloj çiftin Uong që afron një shoqërues
të traditës në filxhanin e kafes,
të kaloj para biznesit të vëllezërve Guerra
që shkarkojnë derrat në kamionçina
duke rrëshqitur feçkat e lëmuara mbi shpatulla.
Dua të ec sikur jam e vetmja grua në planet
dhe mund të kem zgjedhjen time.
E dua marrëzisht fustanin e kuq.
E dua atë të vërtetoj sa frikë më keni,
t`u tregoj se sa pak më interesoni ju
apo çdo gjë tjetër, përjashtuar atë që dua.
Kur ta gjej
do ta heq këtë veshje nga varësja e vet
sikur po zgjedh një trup të më mbajë brenda botes,
përmes britmave të lindjes
dhe orgazmave të dashurisë gjithashtu,
do ta bëj një me trupin si kockat, si lëkurën,
do të jetë ai fustani i mallkuar
brenda të cilit ata më varrosin mua.

Shqipëroi Sinan Kërpaçi (Janar 2014)