Poezi nga nga Izet Sarajliç.
Përkthyer nga Faslli Haliti.

Unë të dedikoj sytë e mi, buzët e mia, dhëmbët e mi.
Poezitë? Ç’të bësh me poezitë e mia të shkruara, sepse s’dija të heshtja?
Ç’ të bësh me poezitë e mia që nuk mund të të duan?
Sa bukur është që ne s’jemi as zogj as adhurues në muzg
dhe s’kemi flatra, por krahë.
Gjëja e fundit që na pret nuk mund të jetë vdekja jonë,
sepse dëshirat e gjakut tonë diku duhet të vazhdojnë.
Ti je një grua e vogël,
Një e vogël grua je, ti
dhe një gusht i pavdekshëm të ka sjellë në baladat e mia.
Rri me dashurinë time të dua të mbijetosh me gjithçka timen
Rëniet e pikëllueshme, me të gjitha transformimet e mia.
Rri afër syve të mi.
Do të mbijetojmë ne vetë,
jo vetëm në tumën e varreve tona,
sepse ne kemi ditur, e kemi ditur, të butë dhe krenar,
duke u larguar nga thikat dhe granatat duke vrarë engjëjt brenda vetes,
kemi vazhduar të mbetemi engjëj.
Pasardhës, na kërkoni ndonjëherë duke ndjekur një fije të kuqe,
vetëm trupat tanë do të shtrihen nën tokën e heshtur,
por shkelni ngadalë,
që të mos plagosni buzët tona,
dhe të mos shtypni vështrimet tona të vdekura./ KulPlus.com
1955