– Në vend ngushëllimi për Xheraldina Maria-n, poezi nga Halil Matoshi.

E njoh nji grue – Nosit lasgushian – qe heq nga vetja copa mushknishe e melqie me e ushqye zogun e saj n’flat’rim…
Shkul veten – jep asaj – me e mbajte te gjalle, ne jete!
Qe s’fle me dite e nete te tana me i sjell pak gjume BEBES se saj!
Qe grith qiellin per me i sjell fresk BEBES kur ka zjarmi!
Hap flatrat dhe merr za nga tan zogjt e rruzullimit me ia kendu NINULLAT ma t’bukura e me ia ndjell gjumin…
E njoh nji NANE qe e bante dyfish ma vigane luften e BEBES se saj!
Me jetue!
E njoh nji NJERI qe asht shkri per NJERIUN: Xheraldina Maria, Xheraldina Rexhepi!
Dhe BEBA iku ne qiell dhe NOSITI ende heq e jep: FRYMEN E SAJ – qe kujtimi i BEBES me rrnue si sinonim i luftes titanike per jete!!!
Lamtumire REBEKA!
FORCE per NANEN!
Ajo tash te buzqeshe nga nalte Xheraldine, ajo tash – jam i bindun – ka me u kujdes per ty;
Ajo asht ENGJELLI Yt qe te rri prane; te jep buke e uje kur ke uri; te mbulon kur nerth; te ngushellon kur vuen; te shoqnon kur vetmon…
Ti nuk je vetem Xheraldina Maria.
E sheh nji qytet i tane jane me Ty – sepse BEBA ishte luftetarja e ketij qyteti – sinonim shembullor i luftes per jete!
BEBA asht perzie me ajrin dhe aromat e luleve ne Kosove!
BEBA po flen, mos e zgjoni!
Edhe ashtu tre te katertat e njerzimit ne cdo kohe jane ne gjumin final!
Dhembjen ndajme me Ty!
U prehte ne paqe REBEKA – Juve u mbulofte Hyu me hirin e bekimeve!
Sot duhet me ba gajret!