Poezi nga Medina Pasoma

Sonte malli shtrihet në qerpikun e syrit tënd

Merr jetë nga gjelbrimet e tua, rinohet nga qetësia e bukurisë tënde

Lëshon shpejt valixhet në stacionin e shikimeve

Dhe pret të çelen pranverat, kur sytë përqafohen

E të bëhet spektator i skenës thellim-gëzim

Malli i merr dallgët më të gjalla dhe i gjuan në detin e zërit tënd

Pastaj fjalët kaltërsohen, shpresa fillon të frymoj

Te vaji i skamnorit, dhimbja e të lënduarit

Vdekja e të gjallit dhe rilindja e të vdekurit

Zbarkon malli në ngrohtësinë e duarve tua dhe humb çdo adresë tjetër

Teksa foshnjës heshtja iu bëhet ninullë, largësia më bëhet këngë

Zjarre kryeneçe pa triumf ndizen në botë, për ta luftuar atë të shpirtit

Malli merr thellësinë e oqeaneve, rezistencën e maleve

Butësinë e fushave, prehjen e netëve prej teje

Mbi një cop dhé më del përpara në dyluftim

Duke harruar se ti je nëndheu

Që më flak edhe mua, edhe mallin tim…/ KultPlus.com