Poezi nga Xhabir Tabaku

ajo frymë gruaje
vjen pështjellun me shall të bardhë,
si era e dimnit, e rreptë

degat e maranxhës janë tha
cungu mbetë pa jele, dridhet,
e dridhet si frym’ e zogut t’borës

frikë – frikë dhe ftoftë

fëmijët që losin rrugës s’e dijnë
që këtu ka ra kolera ma heret
dhe qeshen, e qeshen pa dert

– fjollat e borës së parë,
lule të verdha në nji natë pa hanë / KultPlus.com