Njëra nga poemat e veprës “Gjyshërit e Kosovës” nga Hasan Dajaku.

Jam viti 1800.
Në krah kam vënë martinë:
Kështu i mbajti Kosova
Në gëzim e suferinë.

Cicëroi ëmbël e ëmbël
Me fyell mëngjesor
Një melodi të paemër,
Vrullshëm e qumështor.

Derdhte erë kumbulle,
Erë lulesh e bar,
Herë mbushej dhembje,
Herë derdhte nektar.

Në të hynin bjeshkët
Dhe fusha e blertë,
Kur vinte e shtruar,
Kur i zinte retë.

Pastaj burfulloi kënga
E nizamit n’shkretëtirë,
Kënga kthente zogun
Që thërriste: Lamtumirë!

Nizami po kthehëj
Nga rruga e gjatë
Me një zog të zi,
Me dëshirë të zjarrtë…

Gjyshi hodhi valle
Si tash, si dikur,
Tundte mëngën e gunës
Si era që tund flamur! / KultPlus.com