Tregim nga Ibrahim Berisha:

Lotët e artë

Më shikim të zbrazët u shërby për të fshehur frikën.

Kokën mbajti në anën tjetër, të mos vërehej: Qaj, më tha.

Nuk qaja asnëjherë, këtë ai po mendonte, ndërsa unë lëvizja nëpër shikimin e tij të zbrazët e të frikësuar.

Jo, nuk qaj, i thashë pahamendshëm.

Katallai do t’ na hajë nëse nuk qanë, më tha babai. Po afrohet.

Qaj, përgjëruese më tha nëna. Është e domosdoshme. Dridhej.

E dëgjon çfarë të thotë babai, psherëtiu me të ulët dhe më tërhoqi për dore.

Nuk qaj, i thashë.

Uli kokën, nuk foli më.

Ecëm edhe dhjetë hapa.

Të qaj, mendova! Pse? Duke përsëritur nëpër dhëmbë pse e pse, ndoshta njezëtë herë, pa pritur përgjigjen që do më dilte kot, më shpërtheu e qeshura.

Mos qeshë, mezi ia kuptoja fjalët babait. E sheh si shikon?

Edhe më shumë shpërtheva.

Katallai u afrua dhe mati me shikim guximin e qeshjes sime. Ndali i hutuar.

I marrë, tha me neveri.

Po, tha babai. Ngriti pesë gishtat dhe i lëvizi afër kokës. I marrë!

Unë qesha edhe më shumë, sa lotët nuk i durova nëpër faqe, ndërsa nëna duke më mbajtur për dorën e majtë, kur Katallai kishte mbetur prapa, më përqafoi me shkimin e ngrohtë e të plotë.

Na shpëtove, tha. / KultPlus.com