‘Flas me gjethen’, historia e vërtetë e një dashurie triumfon në edicionin e dytë të Festivalit të Këngës

Posted on by Kult Plus

Vjollca Duraku

Endrit Krasniqi me këngën “Flas me gjethen” është shpallur fitues i edicionit të dytë të Festivalit të Këngës në Radiotelevizionin e Kosovës, i cili edhe këtë herë është mbajtur në sallën e madhe të Pallatit të Rinisë, përderisa Greta Azizi me këngën “Veres” është listuar në vendin e dytë dhe Dea Strica me “N’Shipni” në vendin e tretë, shkruan KultPlus.

“Flas me gjethen” është kënga triumfuese nga 16-të këngët garuese të këtij edicioni të Festivalit të Këngës në RTK, e cila në mënyrë metaforike paraqet temën e një historie të vërtetë dashurie. Tekst-shkruesi dhe kompozitori Bekim Këpuska këtë këngë ia ka dedikuar bashkëshortes së tij, si shenjë mirënjohjeje e admirimi të përzier me një lloj ‘faji’ e borxhi që ai e ndiente karshi saj, si shkak i një martese dhe prindërimi në një moshë të hershme (19-vjeçe). Këpuska është gjetur në faj pasi ka menduar se i ka marrë rininë, andaj duke i shprehur gjithë emocionet për brishtësinë e saj në këtë moshë të re teksti titullohet “Flas me gjethen”, si simbol i një cikli jetësor të “mohuar”.

Çmimi i Orkestrës iu dha Arnitë Kastratit për këngën “Blla, blla, blla”, ndërsa çmimi i Kryeqytetit dhe Pallatit të Rinisë iu dha Besmir Shishkos për këngën “Unë – Ajo”.

Nata e tretë e festivalit e mbajtur në sallën e madhe të Pallatit të Rinisë, u shpall e hapur në ora 21:00 nga bashkëprezantuesit Genc Salihu dhe Drita Kabashi, të cilët para publikut të vendosur në të tre anët e sallës, kënduan këngën “Kur dielli perëndon”. Skena gjigande me një spektër të madh ngjyrash, priti një nga një edhe tetë finalistët e mbrëmjes, duke dhuruar emocione pambarim te vetë ata, si dhe te publiku gjithashtu.

Ishte kënga “Një të vetme ka në jetë” nga Blendi Kaso që këtë mbrëmje u interpretua e para, duke u pasuar nga “Flas me gjethen” të Endrit Kraniqit dhe “Veres” të Greta Azizit. Ndonëse prezantimi bëhej në një sallë me akustikë jo të duhur, secili interpretim zgjonte ndjesi të veçanta në bazë të tematikës që trajtonte, dhe secili tingull i dhuruar me plotë zemër shpërthente në duartrokitje dhe ovacione gjithandej sallës me skenografi mahnitëse.

Këngët tjera të paraqitura sipas radhës transmetuese ishin: Dea Strica me këngën “N’Shqipni”, Rei Bezhani me “Zonja tradhëti”, Agim Poshka me “Ndarja erdhi”, Arnita Kastrati me “Blla blla”, Ardit Stafaj me “Faji” dhe Besmir Shishko me “Unë-Ajo”. Pas interpretimit të të gjithë garuesve pritej të merrej vendimi i jurisë në përbërje nga kryetarja Minire Fetahu-redaktore e muzikës në RTK, Jane Sugarman-muzikologe, Ardianë Pajaziti- drejtoreshë e mediumit “KultPlus”, Valbona Selimllari-prezantuese dhe Blerta Zeqiri- regjisore. 

Gjatë kohës derisa juria konsultohej për shpallur fituesin e “Diamantit Blu” dhe  çmimeve të tjera të mbrëmjes radha iu erdhi mysafirëve special të Festivalit. Njëri prej tyre ishte Albert Stanaj, vokalist i njohur në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, i cili e nderoi skenën e festivalit të këngës duke e sjellë si premierë botërore këngën e tij ‘Glory’.  Interpretimi i një fraze folklorike të cilën e kishte interpretuar nga mosha 10 vjeçare shënonte një përshëndetje e përzemërt me popullin e tij.

“Casta Diva”, aria e njohur nga opera “Norma” e Vincenzo Bellinit i shtoi mbrëmjes nivelin artistik me interpretimin e sopranos Besa Llugiqi, Orkestrës & Korit të Filharmonisë së Kosovës, nën drejtimin e dirigjentit Arbër Dhomi. Vendimi për paraqitjen e kësaj performance klasike në mesin e llojllojshmërisë së zhanreve u cilësua si i guximshëm.

Ndërsa, Bujar Ahmeti përmes një interpretimi të ndjerë solli vargjet e poezisë “Gjuha Shqipe”, të praruara nga kolosi shqiptar Gjergj Fishta. Violinisti shqiptar i njohur ndërkombëtarisht, Olen Cezari, solli ritëm dhe dinamikë në një bashkëinterpretim me Orkestrën e Filharmonisë së Kosovës. Tymi dhe dritat shumëngjyrëshe përshtateshin mrekullisht me performancën.

Alban Skënderaj solli hitin e tij të kahershëm “Vetëm Ty”, që kohë pas kohe këndohej së bashku me publikun, duke dëshmuar vlerat e çmuara të këngës e cila vazhdon të dëgjohet edhe sot sikur në kohën e publikimit. Pas kësaj performance u mbajt edhe ceremonia finale, vendimtare për edicionin e dytë të Festivalit të Këngës, ajo e shpalljes së fituesve, që kulmoi me emocione të fuqishme dhe magji triumfi të këngës “Flas me gjethen” nga Endrit Krasniqi.

Në një prononcim për KultPlus, me emocione të shumta fituesi Endrit Krasniqi tha se nuk ka pasur pritshmëri për triumf në një garë të tillë.

“Ka qenë një gjë të cilën nuk e kam pritur aspak. Më ka ardhur befasi, ende jam duke u dridhur, ende nuk po mund ta besoj çfarë ndodhi. Emocione boll, boll boll…, jam tepër i lumtur. Faleminderit shumë jurisë, RTK-së dhe të gjithë njerëzve që kam punuar. Konkurrentëve dhe garuesve të tjerë ju ha zemrat, i dua shumë. Faleminderit!”, ka thënë këngëtari Krasniqi.

Fituesi i Festivalit të Këngës ka uruar që shembulli i tij të jetë inspirues edhe për shumë artistë të tjerë, për t’i dhënë zë artit dhe krijimtarisë së tyre.

“Unë jam 20-vjeçar. Dua t’i inkurajoj të gjithë që secili artist i ri të shprehet, mos të ndalet, mos të frikësohet prej artit të tij, por ta çmoj dhe ta dojë. Uroj që përmes kësaj fitore ta kem dhënë këtë mesazh te të gjithë artistët e rinj. Nëse dikush frikësohet të dalë nëpër ekrane, iu them se nuk është asgjë. Është një prej ndjesive të mia më të mira sepse është festivali im i parë që kam marrë pjesë”, ka thënë finalisti Krasniqi.

Ndërsa, anëtarja e jurisë Ardianë Pajaziti pjesëmarrjen e saj në Festivalin e Këngës e ka cilësuar si një ndër përvojat më të veçanta në karrierën e saj, ku së bashku me anëtaret tjera të festivalit patën rast të vlerësojnë aspekte dhe kritere të ndryshme të këngëve garuese.

“Ishte një ndër përvojat më të mira dhe më me përgjegjësi që kam pasur, dhe jo vetëm unë, po e gjithë juria. Për tri mbrëmje patëm mundësi që të degjojmë me vëmendje këngët konkurruese, dhe përpos këngës kemi analizuar edhe tekstet, performancën, paraqitjen skenike, kompozimin…” është shprehur anëtarja e jurisë Ardianë Pajaziti.

Pajaziti, e cila njëkohësisht është edhe drejtoreshë e mediumit KultPlus, i është gëzuar faktit që kritikë dhe njohës të muzikës në vend e kanë vlerësuar vendimin e jurisë.

“E rëndësishmja, për tri vendet fituese kemi pas një vendim të përbashkët si juri, dhe ajo që më gëzon më së shumti është se njohës të mirë të muzikës më kanë kontaktuar dhe e kanë vlerësuar vendimin e jurisë”, ka thënë drejtoresha Pajaziti.

Ndërsa, tekst-shkruesi Bekim Këpuska është shprehur tejet i lumtur që kënga të cilën ia ka kushtuar bashkëshortes së saj, ka shpallur fitues të festivalit këngëtarin Endrit Krasniqi.

“Jam shumë i emocionuar. Kam punuar shumë për këtë këngë. Kam punuar shumë me Endritin për ta sjellë në këtë moment në të cilin gjendemi aktualisht, andaj kjo fitore nuk është e rastësishme. Kemi vite që punojmë bashkë, ndjej që e kam rritur artistikisht që sot të jetë në qendër të vëmendjes”, ka thënë Këpuska duke potenuar që nga “faji” që ndiente pasi bashkëshortja e tij është bërë nënë në moshën 19- vjeçare, e ka pasur borxh t’ia kushtoj një këngë.

Kurse, Dea Strica fituese e çmimit të tretë, ka thënë se ndihet e lumtur që ka marrë pjesë në këtë festival, sipas saj historik, në të cilin ka njohur artistë të jashtëzakonshëm.

“Jam tepër e lumtur dhe nderuar që ka marrë pjesë në këtë festival dhe që kam pasur mundësi të njohë artistë të jashtëzakonshëm. Ka qenë një konkurrencë e fortë dhe për mendimin tim secili ka sjell një art unik, zëra dhe tekste të bukura. Çmimi është ajo gjëja extra e gjithë eksperiencës dhe magjisë që unë kam përfituar nga ky spektakël”, ka thënë ajo.

Strica gjithashtu ka thënë se ky festival me gjithë organizimin e tij meriton të paraqitet edhe jashtë kufinjve të Kosovës.

“Edhe më parë kam marrë pjesë në festivale të ndryshme por kjo është e parë që po marr pjesë në Prishtinë. Është nderë të jesh pjesë e një festivali që është historik. Unë uroj që ky të jetë vetëm fillimi i një rrugëtimi të gjatë, e ky festival të na qojë përtej kufijve, ashtu siç e meriton”, ka thënë këngëtarja Strica.

Ndërkaq, drejtori artistik i Festivalit, Florent Boshnjaku natën finale të edicionit të dytë të Festivalit të Këngës e ka quajtur të jashtëzakonshme.

“Jam shumë i lumtur që sonte kemi pasur me të vërtetë në një natë të jashtëzakonshme. Ka shkuar tepër mirë jam i lumtur që edhe publiku e pëlqeu këngën fituese. I falënderoj të 16-të konkurruesit e Festivalit të Këngës, i vlerësoj dhe i falënderoj shumë secilin prej tyre. Mirëpo, nata e sotme ka qenë e jashtëzakonshme në secilin aspekt”, ka thënë drejtori artistik Boshnjaku, duke i përmendur edhe sfidat të cilat e kanë përcjellur gjatë procesit.

“Kanë qenë sfida të shumta, fatkeqësisht kjo sallë nuk i plotëson as kushtet minimale për një organizim kaq serioz, kaq të madh. Për këtë arsye dhe mund të shkaktohen probleme teknike të cilat ndodhin në prapaskenë. Mirëpo me një vullnet të jashtëzakonshëm të secilit njeri që ka punuar në këtë festival, e që jam falënderues pa diskutim, është arritur të krijohet një ambient për të prezantuar një festival i cili me siguri do të mbahet në mend për të mirë”, ka përfunduar Boshnjaku.

Festivali i Këngës në Radiotelevizionin e Kosovës është mbajtur gjatë tri netëve më 24, 25 dhe 26 tetor, në sallën e improvizuar në Pallatin e Rinisë./ KultPlus.com

Ministri Çeku për Festivalin e Këngës: Ishte magjik, dëshmuam se jemi të gatshëm për Eurovizion

Posted on by Kult Plus

Ministri i Kulturës, Rinisë dhe Sportit, Hajrulla Çeku edicionin e dytë të Festivalit të Këngës e ka cilësuar edhe më magjik se sa edicioni paraprak.

Përmes një shkrimi në rrjetin social Facebook, Ministri Çeku ka thënë se përmes këtij organizimi Kosova ka arritur të dëshmojë është e gatshme për prezantim në Festivalin Evropian të Këngës- Eurovizion.

“Dëshmuam që nga aspekti organizativ por edhe cilësor e artistik jemi të gatshëm për në Eurovision.

Faleminderit për një mbrëmje plot emocion e performanca të jashtëzakonshme. Urime fituesit të edicionit të sivjetmë, Endrit Krasniqi. Përgëzime Radio Televizioni i Kosovës dhe Adi Krasta!”, thuhet në shkrimin e Ministrit Çeku/ KultPlus.com

Kori Siparantum fitues i dyfishtë në Spanjë, i siguron vendit njohje kulturore

Posted on by Kult Plus

Nga vendi i cili refuzon ta njoh shtetësinë e Kosovës, Kori Siparantum përmes një paraqitjeje dinjitoze ka arritur t’i sigurojë vendit dy çmime, Medaljen e Artë (Golden Medal) dhe Çmimin special për programin kontemporan më të mirë dhe interpretim në skenë, shkruan KultPlus.

Kori Siparantum me Medaljen e Artë është radhitur i treti në kategorinë e koreve të të rriturve në konkurrencë me tetë kore, të mbajtur në  “Sing for Gold – The World Choral Cup, Barcelona, 2024”./ KultPlus.com

Kryeministri Kurti uron fituesit e edicionit të dytë të Festivalit të Këngës: Ky festival është jehona e zërit dhe pasionit të Kosovës

Posted on by Kult Plus

Kryeministri Albin Kurti, e ka triumfuesin Endrit Krasniqi, si dhe të gjithë fituesit tjerë  të edicionit të dytë të Festivalit të Këngës në RTK.

Kryeministri Kurti duke falënderuar edhe jurinë profesionale ka thënë se ky festival është jehona e zërit dhe pasionit të Kosovës.

Postimi i plotë:

Në popull thuhet se çdo i dyti person në Kosovë dëshiron të bëhet këngëtar, dhe ashtu është, sepse Kosovës i këndon zemra! Urime për një tjetër edicion impozant të Festivalit të Këngës në RTK, i cili po vazhdon traditën e nisur nga “Akordet e Kosovës” në shekullin e 20-të, tani me një format të ri dhe energji të re. Përgëzime për Endrit Krasniqin, fituesin e trofeut “Diamanti Blu” me këngën “Flas me gjethen,” dhe suksese të mëtejshme për Greta Azizin, që fitoi çmimin e dytë me “Verës,” dhe Dea Stricën me çmimin e tretë për “N’Shqipni.”

Po ashtu, suksese për Besmir Shishkon, që mori çmimin e Pallatit të Rinisë dhe të kryeqytetit me “Unë ajo,” dhe Arnitë Kastratin, fituesen e çmimit të orkestrës për “Blla blla.” Një falënderim për Orkestrën e Festivalit dhe jurinë e respektuar – Minire Fetahun, Jane Sugarman, Ardianë Pajazitin, Valbona Selimllarin dhe Blerta Zeqirin – për vlerësimin dhe përkushtimin e tyre. Ky festival është jehona e zërit dhe pasionit të Kosovës!/ KultPlus.com

‘Rrajca në Palcë’, Publikohet libri që i dedikohet historisë së një prej fshatrave më të mëdhenj në vend

Posted on by Kult Plus

Lashtësia, betejat, traditat, kultura doket, zakonet, kuvendet e burrave deri edhe tek folklori bashkë me figurat intelektuale janë një përmbledhje e gjatë e librit të dedikuar fshatit Rrajcë nga autorët Mimoza Vasku dhe Flori Karaj.

Një punë gati 8-vjeçare duke mbledhur dokumente, dëshmi dhe gojëdhëna rreth këtij fshati ndër më të mëdhenjtë në ranga kombëtar.

“Vlera e këtij libri është e tillë, pasi trajton jo vetëm pjesën e dokumentuar por edhe të transmetuar brez pas brezi. Libri trajton historinë e Rrajcës ndër shekuj, që nga antikiteti e deri në ditët tona. libri bën fjalë edhe për traditën, konakun rrajcar, ashtu si u tha në promovim rrajca ka vlera të veçanta si komunitet, veçanërisht që nuk e njeh gjakmarrjen por e duan njëri tjetrin dhe i qëndrojnë në krah”, shprehet Karaj.

“Rrajca në Palcë” është libri që tregon për historinë e gjithë zonës duke datuar që herët.

“Krahas ngjarjeve historike ne kishim si primare edhe Konakun e Rrajcës, i cili ishte një parlament i vogël brenda një komuniteti ku mblidheshin burrat më të zgjuar të fshatit ndaj ne shkruam për të gjithë burrat që nga kohët e lashta e deri në ditët e sotme. Historia nis që në kohën e gurit, me zbulimet e arkeologut Ilir Gjipali, i cili na ka dhënë materialet e duhura. Më pas kemi periudhën e luftrave siç është Beteja e Torviollit, më pas janë traditat e dasmës tradicionale rrajcare”, thotë Vasku.

Rrajca nuk ka vetëm histori, por edhe bukuri natyrore të cilat janë aty për të pritur vizitorët të huaj dhe vendas./Top Channel/ KultPlus.com

Rama: Veriu miniera e turizmit shqiptar, vijojmë investimet në infrastrukturë

Posted on by Kult Plus

 Kryeministri Edi Rama, njëherësh kryetar i Partisë Socialiste shprehu sot bindjen se miniera më e çmuar e turizmit për Shqipërinë është veriu i vendit, ndërsa siguroi se do të vijojnë investimet për ndërtimin e akseve rrugore.

Në një takim me komunitetin shqiptar në Amerikë, Rama iu përgjigj interesit të një qytetari mbi ndërtimin e rrugës së Tropojës.

“Rruga është e vërtetë, jam në dijeni edhe për këtë dhe të tjera segmente të rëndësishme që janë thellë në Shqipëri”, tha Rama, ndërsa kujtoi se përpara 10 vitesh Tropoja ishte e  braktisur totalisht.

Kryeministri tha se Tropoja sot është bërë pjesë e hartës së destinacioneve turistike.

“Kur unë shkoja në Tropojë dhe thosha këtu turizmi do të jetë pika e kthesës më shikonin si komunist i pandreqshëm. Ja që Tropoja sot është bërë pjesë e hartës së destinacioneve turistike. Ne bëmë një sërë ndërhyrjesh dhe do të vazhdojmë të bëjmë një sërë ndërhyrjesh në atë zonë, ku kanë filluar edhe shumë investime private, sidomos në luginën e Valbonës deri lart në Lekbibaj, ku ka investime private”, tha Rama.

Kryeministri siguroi se qeveria do të vazhdojë të bëjë edhe akset rrugore vetëm se duhet pak durim.

“Problemi ynë është që ne e gjetëm Shqipërinë me gjithë rrugët rrugëve. Asnjë segment rrugor të përfunduar por vetëm borxhe për segmentet rrugore të inauguruara për fushatë”, tha Rama.

Larja e atyre borxheve dhe përmbyllja e atyre segmenteve, sipas Ramës, “ka qenë një torturë më vete”.

“Patjetër që do vazhdojmë. Rrugën e Dukagjinit e kërkonin të gjithë po kishin humbur çdo shpresë. Tani rruga e Dukagjinit po hapet dhe kështu do vazhdojmë edhe me rrugët e tjera. Besoj shumë se pavarësisht se jemi mësuar nga e kaluara jonë që ta shohim  turizmin të lidhur me bregdetin, miniera më e çmuar e turizmit për Shqipërinë është veriu i Shqipërisë. Dhe aty kur të rritet volumi i investimeve dhe kur të fillojnë edhe hotelet e luksit do të ndodhi një ndryshim jashtëzakonisht i madh dhe do të ketë shumë më tepër të ardhura për njerëzit dhe ata që do të investojnë atje”, tha Rama. /atsh/ KultPlus.com

Presidentja Osmani kujton Ukë Bytyçin në 22 vjetorin e vrasjes: Ishte lider i besueshëm e vizionar, hovi i tij u ndal mizorisht

Posted on by Kult Plus

Presidentja Vjosa Osmani sot në 22 vjetorin e vrasjes e ka përkujtuar ish-kryetarin e Suharekës, Ukë Bytyçin.

Presidentja Osmani ka thënë se Ukë Bytyqi ishte lider i besueshëm e vizionar, hovi i të cilit u ndal mizorisht, duke e lënë në gjysmë angazhimin e tij për mirën e qytetarëve të Suharekës.

“22 vjet më parë humbëm Ukë Bytyçin, kryetarin e përkushtuar të Suharekës, atdhetarin e palodhur për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës dhe bashkëpunëtorin e ngushtë të presidentit historik, Dr. Ibrahim Rugova. Ai u vra së bashku me dy përcjellësit e tij, Bafti Bajrami e Bajram Bytyçi.

Qoftë i përjetshëm kujtimi për Ukë Bytyçin!”, thuhet në komunikatën e Presidentes Osmani./ KultPlus.com

Kumbaro në Athinë: Bashkëatdhetarët tanë po mbajmë gjallë traditën tonë

Posted on by Kult Plus

Ministrja e Turizmit dhe Mjedisit, Mirela Kumbaro, mori pjesë në takimin organizuar në Athinë nga Ambasada Shqiptare ne Greqi, në kuadër të e kalendarit kulturor “Ditët Kombëtare”.

Kumbaro ndau në rrjete sociale momente nga eventi i organizuar me këtë rast, teksa shkroi se, “kalendari kulturor “Ditët Kombëtare” nisën me “Ditën e Gjirokastrës”, me një pjesë të vogël të komunitetit gjirokastrit që prej vitesh punon e jeton në vendin fqinj”.

“Takim shumë emocionues në Athinë, organizuar nga Ambasada Shqiptare ne Greqi si pjese e kalendarit kulturor “Ditët Kombëtare” që nisën me “Ditën e Gjirokastrës”, me një pjesë të vogël të komunitetit gjirokastrit dhe jo vetëm nga Gjirokastra, që prej vitesh punon e jeton në vendin fqinj, për të ndarë emocione të vërteta, si ato të studiuesit Spiro Xhavara nga Lunxhëria, të shkrimtarit Iljaz Bobaj nga Lazarati, apo të aktorit të mirënjohur Nikolla Llambro”, u shpreh Kumbaro.

Bashkë me ambasadoren Luela Hajdaraga, Kumbaro prezantoi projektet dhe investimet që e kanë kthyer Gjirokastrën në një nga destinacionet kryesore turistike të Shqipërisë.

Sipas saj, me projektet që bashkatdhetarët tanë po zhvillojnë në Greqi për kulturën dhe artin shqiptar, po mbajmë gjallë traditën tonë.

“Bashke me ambasadoren Luela Hajdaraga ndamë bashkë edhe lajme të mira për punë të bukura nga Gjirokastra jonë dhe për lidhjen e tyre me projektet që bashkëatdhetarët tanë po zhvillojnë në Greqi për kulturën dhe artin shqiptar, për të mbajtur gjallë traditën tonë dhe për shtuar bashkëpunimet me atdheun që përkthehet në më shumë ekonomi dhe zhvillim për vendin tonë”, tha Kumbaro./atsh/ KultPlus.com

Përmeti, bukuria e madhe

Posted on by Kult Plus

Ashtu siç e kishim menduar, Përmeti nuk na zhgënjeu këtë fundtetori. Qyteti i trëndafilave dhe pastërtisë idilike, mikpriste me qetësinë e tij elegante, turistët e shumtë që kishin zgjedhur të kalonin fundjavën. Për kuriozitet hodhëm një sy në “Booking”, por e vështirë të gjeje dhoma të lira. Të paktën hotelet kryesore ishin “sold out”.

Disa syresh vijnë thjesht dhe vetëm për ushqimin. Ja pse restorantet ishin plot dhe vetë ne mezi ia dolëm të ruajmë “qetësinë” përpara aq shumë tundimeve gastronomike.

Të tjerë e mbajnë frymën tek llixhat, nami i të cilave ka shkuar që nga Evropa e Veriut e deri në Azinë e Largët. Vozitësit e kajakut, duan adrenalinën e lundrimit në Vjosë. Në rrugën e saj mbi 270 km, Vjosa rrjedh e pandikuar e në mënyrë natyrale, por bukuria e saj mbeten kanionet, me ishuj dhe kthesa që krijojnë gjarpërime gati surreale. Një lumë i përmendur në tekstet e Antikitetit Grek, e po ashtu në Periudhën Ilire. I fundit lumë i egër në Europë.

Sapo kalon urën e Dragotit nis e mendon si poete këtyre anëve. Vjeshta ka nisur ta hedhë magjinë kudo përreth. E pozicionuar mbi Vjosë, kjo urë mund të jetë një nga më të bukurat në Shqipëri.

Po ashtu një pikë referimi e vyer në historinë e inxhinierisë dhe arkitekturës shqiptare, pasi është ura e vetme që lidh Përmetin dhe Juglindjen e Shqipërisë me pjesën tjetër të vendit.

Ka një strukturë shumë të veçantë dhe është e varur me kapriata metalike në formë harku.

Historiku i saj daton në vitin 1936, atëherë kur u ndërtua nga firma xhenoveze ANASALDO, me fondet e qeverisë shqiptare. Përveç rëndësisë inxhinierike, Ura e Dragotit ka rëndësi kulturore. Ja pse është shpallur Monument Kulture i Kategorisë II. Ura mbetet një teknologji e rrallë inxhinierike që i ka rezistuar në mënyrë fantastike kohës.

Rrugës njerëz të thjeshtë e punëtorë, që e kanë të tyren një ëmbëlsi të qelibartë, pikërisht ajo që na mungon neve që vijmë nga jeta e trazuar dhe e sertë e kryeqytetit.

Përmeti të përfshin fare thjesht në vorbullën e tij të paqtë.

Guri i qytetit

Për Edith Durham ishte “një nga vendet më të bukura në botë!”. Gjeologët thonë se është shkëputur shkëmbi nga mali i Dhëmbelit. Por legjenda ka tjetër qasje: Gur perëndie, thotë legjenda. Ka ardhur si dhuratë nga qielli, për t’i dhënë edhe emrin qytetit.

“Kryezoti i krahinës Premti, që i dha emrin qytetit, kishte ndërtuar mbi Gurin e Qytetit një kala. Sot kalaja është rrafshuar. Kanë mbetur muret, dëshmi e legjendës. Ishte fundi i shekullit XIV. Ushtria e sulltan Mehmetit, pushtoi Janinën. Pas Janinës i erdhi radha Përmetit. Premti kishte vdekur dhe kryezot i qytetit ishte nipi i tij, Gjergji, i cili kishte një vajzë, Diestrën me foshnjë në gji. Një natë turqit mbërritën në qytet. Kryezoti ishte jashtë tij. Në kështjellë ishte vetëm vajza. Turqit kërkuan çelësat e fortesës dhe dorëzimin e vajzës. Diestra mori në dorë djepin me djalin dhe u hodh nga maja e shkëmbit. Në rrëzë të Gurit të Qytetit, gjendet një gur i lëmuar ku u përplas Diestra. Mbi gur disa shenja: Dora e foshnjës ose vijat e djepit”. Këtë thotë legjenda.

Muzg

Në qytet muzgu bie ngadalë, e ndërsa nisin të ndizen dritat në shëtitoren e bukur, të parët që dalin për shëtitje janë gjyshërit dhe gjyshet. Bisedojnë e qeshin hera-herës duke qortuar nipërit çapkënë.

Ajri i mrekullueshëm i pishave është shoqëruesi më racional i të gjithë shëtitjes. Nginjesh me pozitivitet këtu.

Bënja

Pas një mëngjesi “grykës” prej të cilit nuk mbetet asnjë thërrime mbi tavolinë, marrim rrugën për në Bënjë.

Të njohura që në Antikitet, Ujërat termale të Bënjës, janë burime të ngrohta natyrale sulfurore që dalin nga çarje të thella tektonike. Të tërë i njohin 6 vaskat e famshme këtu: vaska e lëkurës, vaska e stomakut, vaska e zemrës, vaska e veshkave dhe vaska e priftit. Me forma të çrregullta, ama efektet e tyre çudibërëse çmohen si të jashtëzakonshme nga studiuesit.

Kjo bën që edhe në këtë fundtetori dhjetëra makina të parkojnë në vendqëndrimin e caktuar. “Rrinë plot 12 ditë – thotë shitësja e rigonit por edhe e sherbelës, mollës së egër, çajit të malit, luleshtogut, boronicave të egra, kamomilit të freskët, luleve të blirit, rakive speciale, mjaltit e lajthive të sapothyera. Në se je i çmendur pas këtyre perlave që i gjen rëndom maleve shqiptare, ndalo këtu.

Pasi pi një gllënjkë raki thane – ka bërë shumë thanë këtë vit – zhytesh në vaskën e lëkurës e cila të rrethon me avujt e ujit termomineral. Përballë ke Nemërçkën madhështore.  Ndërkohë që po qesëndisesh nën avujt e squfurit, si mbretërit asokohe, hedh sytë nga Ura e Kadiut. Si gjithmonë pak inatçore pasi gjithë vëmendja e vizitorëve është për vaskat…

*

E njohur ndryshe si Ura osmane, Ura e Kadiut është Monument Kulture i Kategorisë I. Një bukuri e vërtetë edhe kjo urë.

Kalon mrekullisht nëpër një grykë të ngushtë që derdhet në lumin e Lengaricës. Ngrihet mbi një hark të vetëm me hapësirë drite 6,4 m. Qemeri i harkut përfshirë dhe arkivoltën ka trashësi 70 cm. Arkivolta shkel me dhëmbë 7 cm mbi harkun e poshtëm në ngritjen e urës, ku është patur parasysh ngushtica minimale e përroit si dhe fortesa e brigjeve duke e ndërtuar në pjesën më të ngushtë dhe duke u mbështetur në brigjet shkëmbore të qëndrueshme. Në pjesën qendrore të arkivoltës janë përfshirë katër kolona të vogla prej shtufi.

Ishte rruga e vetme që lidhte Bënjën me zonën përreth.

*

Me squfurin në lëkurë dhe pak gliko me vete, në të dalë të qytetit marrim djathtas. Ecim rreth 30 minuta në një rrugë të çakullt. Lëndina të gjelbra na ndjekin gjithë rrugës. Pastaj pak nga pak shfaqen kupolat e bardha…

Teqeja e Baba Aliut, ose teqja e Baba Abdullahut, u ngrit nga ai në 1857 si një qendër e qetësisë dhe adhurimit. Në portën hyrëse është ky mbishkrim: “Teqeja e Baba Aliut Alipostivan – 1857”.

Ndërtesat e Teqesë janë të bardha më konture të jeshilta, ndërsa kupolat ndrijnë prej diellit të tetorit e qëndrojnë si tempuj artistikë në majë të kodrës së Alipostivanit. Përballë tyre peizazhe natyrorë magjikë ngjeshen rrëzë luginës së Vjosës dhe malit të Nemërçkës.

Edhe sot ashtu si dikur njerëzit vijnë këtu për t’u larguar nga trazirat e jetës së përditshme dhe sigurisht për t’u afruar me Zotin.

Pas Baba Aliut klerikë të tjerë të mëdhenj vazhduan veprën e tij, duke shërbyer si frymëzim dhe udhërrëfyes për komunitetin bektashi dhe jo vetëm.

Një prej tyre është Baba Hekuran Nikollari, i cili me punën e tij të përulur e ka lartësuar edhe më shumë këtë teqe të mahnitshme.

Dera e Baba Hekuran Nikollarit qëndron e hapur për këdo ka nevojë. Këshillat e tij të artikuluara paqësisht e në mënyrë të drejtpërdrejtë, janë ajo qetësia që ti ke kërkuar me ngulm, teksa je ngjitur në këtë vend të mirë.

Ka një pastërti për t’u pasur zili këtu. Kjo pasi përveç Babait, punëtorët që kujdesen për mirëmbajtjen dhe funksionimin e Teqesë edhe sot e vazhdojnë traditën e bekuar të dashurisë që Baba Aliu nisi.

Ja pse, këto ndërtesa të bekuara janë në fakt më shumë se një Teqe; janë historia e shpresës dhe e përulësisë, që vetëm afrimi me Zotin mund ta sjellë./atsh/ KultPlus.com

Kuinteti polak ‘Unleashed Cooperation’ performon në Festivalin e Jazz-it në Shqipëri

Posted on by Kult Plus

Në kuadër të Festivalit Jazz in Albania, kuinteti Unleashed Cooperation me bazë në Poznan performoi të enjten në mbrëmje në orën 20.00 në Akademinë e Arteve, në sallën “Black Box”.

Koncerti i Unleashed Cooperation në Shqipëri është pjesë e një serie eventesh të organizuara në kuadër të projektit Jazz Po Polsku “Rreth botës”, në bashkëpunim me Ambasadën e Republikës së Polonisë në Tiranë dhe Shoqërinë Shqiptare të Jazz-it. Banda përbëhet nga Krzysztof Kuœmierek – saksofon. Patryk Rynkiewicz – bori, Patryk Matwiejczuk – piano, Flavio Gullotta – kontrabas, Stanislaw Aleksandrowicz – bateri.

ÇFARË ËSHTË KY PROJEKT?!

Projekti Jazz Po Polsku “Rreth botës” ka marrë formën e një turneu koncertesh ndërkombëtar dhe është i frymëzuar nga arritjet e udhëtarit polak Pawe³ Edmund Strzelecki, i cili ishte i pari polak që bëri rreth botës me iniciativën e tij në mes të shekullit XIX. Si pjesë e projektit, artistët polakë do të performojnë live në katër kontinente gjatë tre viteve. Projekti filloi në maj të vitit të kaluar dhe deri më tani janë mbajtur më shumë se 150 evenimente në 21 shtete, ku kanë marrë pjesë 21 grupe. Kjo është vizita e dytë e një grupi xhaz polak në Shqipëri si pjesë e projektit JAZZ PO POLSKU “Rreth botës”. Vitin e kaluar grupi Ziemia performoi në Tiranë dhe Shkodër.

Patronazhin nderi të projektit e mori Ministri i Punëve të Jashtme i Republikës së Polonisë, z. Rados³aw Sikorski. Grupi Unleashed Cooperation eksploron forma të ndryshme të shprehjes muzikore në rrugëtimin e tij artistik. Idetë që drejtojnë grupin janë hapja për sa i përket zhanrit, lirisë dhe shprehjes së pakufizuar muzikore. Ata janë fitues të disa prej festivaleve më të rëndësishme të xhazit polak, duke përfshirë Jazz Juniors, Jazz nad Odr¹ dhe Krokus Jazz Festival. Grupi ka në meritë një album shumë të mirëpritur “8 vjet”. Albumi, i publikuar në vitin 2022, është rezultat i viteve të përvojës dhe eksplorimit muzikor nga anëtarët e grupit në thellësinë e xhazit të lirë, improvizimit dhe muzikës etnike.

Gjatë koncerteve të tyre në Shqipëri, Unleashed Cooperation do të promovojë albumin e tyre më të fundit “Trust”, i cili është faza tjetër e eksplorimeve të tyre muzikore duke përfshirë improvizimin, muzikën bashkëkohore, muzikën etnike dhe xhazin. E tëra, e ruajtur në konventën e tingullit akustik, i referohet muzikës së njohur nga regjistrimet e Tomasz Stanko ose Krzysztof Komeda. Kuinteti, si trashëgimtari shpirtëror i mjeshtrave të mëdhenj, e zhvillon tingullin e tyre përmes një sërë procedurash prodhimi, duke i dhënë të gjithë një tingull modern dhe të freskët.

Fondacioni JAZZ PO POLSKU është një organizatë joqeveritare që paraqet një spektër të gjerë mundësish për artistët polakë të brezit të ri. Ai ndihmon në krijimin e bashkëpunimit kulturor ndërkombëtar dhe integron komunitetet e artistëve nga shumë vende. Ai përpiqet të rifreskojë dhe forcojë imazhin e xhazit polak në ndërgjegjen e audiencës së huaj. Që nga viti 2012, më shumë se 500 ngjarje në 25 vende janë mbajtur si pjesë e Jazz Po Polsku./panorama/ KultPlus.com

‘Nuk është dashuri, kur nuk dashurohet mirë’

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Dylan Thomas

Prej psherëtimave lind diçka,
Jo frikë, këtë e kam anuluar
Para agonisë; shpirti rritet,
Harron, qan;
Lind një kotësi që, po ta provosh, është e mirë;
Jo çdo gjë mund të deziluziononte;
Ka, falë Zotit, disa qartësira:
Që nuk është dashuri, kur nuk dashurohet mirë,
Kjo është e vërtetë pas një humbjeje të plotë.

Pas një të tille lufte, ashtu siç e di më i dobëti,
Ka më tepër se sa të vdesësh;
Lë dhimbjet e mëdha, apo mbyll plagën,
Akoma për shumë kohë ai duhet të vuaj,
Dhe jo prej pendimit të të lënit të një gruaje në pritje
Të ushtarit të saj tërë fjalë të pista
Që shpërndajnë gjak aq të hidhur.

Po të mjaftonte, po të mjaftonte kjo për të lehtësuar dhimbjen,
të provosh pendim për diçka të humbur
që më bënte të isha i lumtur nën diell,
Sa e lumtur koha që zgjaste,
Po të mjaftonte dykuptimshmi dhe bollëku i gënjeshtrave të ëmbla,
Do të mundnin fjalët e boshta për të përballuar gjithë dhimbjen
E të më shëronin nga e keqja.

Po të mjaftonte kjo, kocka, delli, gjaku,
Truri i bërë gongël, beli i bukur,
Duke kërkuar me duar materien poshtë kusisë së qenit,
Njeriu mund të shërohej nga sëmundja e qenit.
Çdo gjë që duhet të thuhet, unë e ofroj:
Thërrmijëza, stallën, frerët./ KultPlus.com

‘I dhashë emrin tim dhe rrobat e mia infermiereve, historinë time anestezistit dhe trupin tim kirurgëve’

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Sylvia Plath

Përktheu: Faslli Haliti

Tulipanët janë shumë nervozë, është dimër këtu,
Shiko si çdo gjë është e bardhë, e qetë, me dëborë.
Mësoj paqen, ndërsa prehet e qetë afër meje
si drita mbi këto mure të bardha, si ky shtrat, si këto duar.
S’jam askushi, s’kam të bëj me shpërthimet.
I dhashë emrin tim dhe rrobat e mia infermiereve,
historinë time anestezistit dhe trupin tim kirurgëve.

Kanë mbështetur kokën time midis jastëkut dhe buzës së çarçafit
si një sy midis qepallave të bardha që s’do të mbyllen.
Bebëz budallaqe, duhet të grumbullosh gjithçka.
Infermieret kalojnë dhe rikalojnë, nuk turbullojnë,
kalojnë si pulëbardhat drejt tokës me skufjet e tyre të bardha,
duke bërë gjëra me duar, të barabarta me njëra-tjetrën,
kështu që është e pamundur të thuhet se sa janë.

Trupi im është një gur për ata, bëhen gati si uji
për gurët mbi të cilat duhet të rrjedhë, duke i lëmuar me mirësjellje.
Më japin topitje me gjilpërat e halave xixëlluese, më japin gjumë.
Tani kam humbur veten time jam e lodhur nga bagazhet –
Çanta ime prej lëkurë si një kutizë e zezë pilulash,
burri dhe fëmija im buzëqeshin në fotografinë familjare;
buzëqeshjet e tyre më mbërthejnë lëkurën, grepa të vegjël të buzëqeshur.

Kam hedhur gjëra në det, unë, anija tridhjtëveçare.
bashkangjitur fort tek emrin im dhe tek adresa.
Ata kanë fshirë të gjitha ndjenjat e mia.
E frikësuar dhe e zhveshur mbi barelën e gjelbër plastike
Kam parë çajnikun tim, komonë e rrobave, librat e mi
të zhyten thellë, si dhe ujin të më arrijë mbi kokë.
Jam një murgeshë, tani nuk kam qenë kurrë kaq e pastër.

Nuk doja lule, doja vetëm të shtrihem,
me pëllëmbët lart krejtësisht bosh.
Të jesh i lirë, s’e keni idenë se sa të lirë jeni-
paqja është kaq e madhe sa të verbon,
S’ kërkon asgjë, një etiketë me emrin, ndonjë çikërrimë.
Me këtë, më në fund, mbyllin të vdekurit; i përfytyroj
duke e mbllaçitur si një meshë kungimi.

Tulipanët janë tepër të kuq në radhë të parë, më plagosin.
Edhe nëpërmjet dhuratës së paketuar si dhuratë i dëgjoja të merrnin frymë ngadalë,
nëpërmjet fashës së bardhë, si një fëmijë monstruoz.

Faqekuqët i flasin plagës sime, i përgjigjen.
Janë tradhtarë:duken se valëzojnë, edhe nëse më tërheqin poshtë,
duke më ngatërruar me gjuhën e tyre të beftë e me ngjyrën,
një duzinë tulipanësh të kuq të plumbtë rreth qafës sime.

Më parë asnjë s’më përgjonte, tani po më përgjojnë.
Tulipanët kthehen drejt meje, dhe dritarja pas
ku drita çdo ditë zgjerohet e hollohet,
unë shoh veten, madje, qesharake, hije letre e riprerë
midis syrit të diellit dhe syve të tulipanëve,
nuk kam fytyrë, kam dashur të shuhem.
Tulipanët gjallërues konsumojnë oksigjenin tim.

Para se të vinin atmosfera ishte mjaft e qetë,
Pulsonte, frymëmarrje pas frymëmarrjeje, pa ndërprerje.
Pastaj tulipanët e mbushën me zhurmë të madhe.
Tani ajri i shtyn dhe i vërtit përreth si lumë
i shtyn dhe i shtjell rreth një makine të kuqe-ndryshku të thellë.
Koncentrojnë vëmendjen time, që ishte e lumtur
duke luajtur e duke pushuar pa u angazhuar.

Edhe muret duken se u ngrohën midis tyre.
Tulipët duhej të qëndronin pas hekurave si kafshë të rrezikshme;
hapen si goja e një tigri të madh afrikan,
dhe unë kujtohem për zemrën time: hap e mbyll
vazon e saj të gonxheve të kuqe për dashurinë time të vërtetë.
Uji që shijoj është i ngrohtë dhe i kripur si deti,
dhe vjen nga një vend i largët si shëndeti./ KultPlus.com

Hargreaves ngjitet në majën e Lubotenit, pyet nëse do të mund t’i ngjisë të gjitha majat gjatë qëndrimit në Kosovë

Posted on by Kult Plus

Ambasadori i Britanisë së Madhe në Kosovë, Jonathan Hargreaves, sot ka ngjitur majën e Lubotenit.

Hargreaves ka thënë se Kosova ka 20 maja të larta mbi 2500 metra dhe se deri tani ka ngjitur 3 prej tyre.

Ambasadori britanik ka shtruar pyetjen nëse do të mund t’i ngjisë të gjitha majat përgjatë kohës së tij në Kosovë.

“Çdo ditë rrugës nga puna në shtëpi e shoh majën mahnitëse të Lubotenit andaj ishte kënaqësi e madhe që më në fund u ngjita bashkë me familjen time, nën udhëheqjen e Labinotit nga Klubi Albin Prishtina. Kosova ka 20 maja madhështore (shumë afër) mbi 2500 metra ose më shumë. Deri tash jam ngjitur në 3. A mund t’i përfundojë të gjitha gjatë kohës time këtu?”, ka shkruar Hargreaves./ KultPlus.com

Skiatorja e Tiranës, Colturi, kualifikohet në finalen e Kupës së Botës

Posted on by Kult Plus

Skiatorja e Sport Klub Tiranës që garon për Shqipërinë, Lara Colturi, kualifikohet në finale në Solden.

Pas sukseseve në mundje dhe në atletikë, sportistët e Sport Klub Tiranës vijojnë të dhurojnë rezultate të shkëlqyera në garat ndërkombëtare për Shqipërinë dhe ngjyrat Kuq e Zi. Këtë fundjavë është skiatorja e talentuar, Lara Colturi, që garon për Shqipërinë, e cila arriti të kualifikohet në finalen e ‘sllallomit gjigand’ në Solden.

Skiatorja që mbron ngjyrat “Kuq e Zi” është renditur e 16-ta në etapën inaguruese. Ndalesa e radhës është me 16 Nëntor në Levi.

Në mbështetje të sportistes së re, kryetari i Bashkisë së Tiranës, Erion Veliaj tha se vëmendja ndaj sportistëve shqiptarë po jep rezultatet e pritshme, si në mundje dhe atletikë, e tani edhe në ski.

“E filluam këtë verë në Paris, ku dy mundësit tanë sollën medaljet e para olimpike për Shqipërinë. Jam shumë i lumtur sot që mbështetja e Bashkisë së Tiranës, me Larën, kampionen tonë, e ka çuar atë në 16 më të mirat e botës. Duke patur parasysh se Lara është sa gjysma e moshës së më të mirave të botës, do të thotë se e ardhmja është përpara. Jam shumë i lumtur që politikat tona sportive në Shqipëri, e sidomos të Bashkisë së Tiranës, na kanë nderuar me gocën tonë”, tha Veliaj.

Kjo arritje e Lara Colturit është një tjetër dëshmi e përkushtimit të sportistëve të rinj dhe mbështetjes së Bashkisë së Tiranës për suksesin e tyre në garat ndërkombëtare./ KultPlus.com

Kurti e Çeku vizitojnë tri shtëpi tradicionale të restauruara në Prizren

Posted on by Kult Plus

Kryeministri i Kosovës, Albin Kurti, me ministrin e Kulturës Hajrulla Çeku, kanë vizituar dje tri shtëpi tradicionale të restauruara në Prizren, të cilat gjenden brenda Qendrës Historike të Prizrenit dhe që të trija tani janë të banueshme.

Bëhet fjalë për shtëpinë e familjes Kirajtani.

“-Shtëpinë e familjes Kirajtani që gjendet në Zonën Historike të Prizrenit. E ndërtuar në fillim të shek. XIX, ajo përmban karakteristika unike dhe vlera të larta të trashëgimisë kulturore. Fasada ballore ka një trajtim të lartë artistik, përmes plastikës dekorative.”

Ata kanë vizituar edhe shtëpinë e familjes Vetimi.

“- Shtëpinë e Familjes Vetimi që gjendet në rrugën e Saraçëve, dhe paraqet një shembull të arkitekturës së banimit gjatë shek. XIX. Nëpërmjet ndërhyrjeve restauruese, janë ruajtur vlerat e trashëgimisë kulturore duke siguruar kushte më të dinjitetshme për banim për familjet.”

Shtëpia tjetër është e familjes Munik.

“Kompleksin e banimit të Familjes Munik, që i takon shek. XIX. Për nga kompozicioni urban dhe trajtimi arkitektonik, kompleksi paraqet një nga shembujt e paktë të komplekseve të banimit të asaj kohe. Shquhet për trajtim të lartë artistik të dhomës së miqve, e dekoruar me elemente të drugdhendjes. Shtëpia dhe ahuri kanë qenë në gjendje shumë të rëndë fizike. Përmes restaurimit janë shpëtuar nga rrënimi.”

Kurti dhe Çeku kanë falënderuar këto familje për mikpritjen dhe për përkushtimin e tyre ndaj mbrojtjes së vlerave historike dhe tradicionale të këtyre shtëpive.

“Qendra Historike e Prizrenit është zonë e veçantë e mbrojtur e cila mbrohet përmes Ligjit të veçantë për Qendrën Historike të Prizrenit. Gjatë këtij mandati, buxheti për trashëgiminë kulturore është për gati katër herë më i lartë. Vetëm në Prizren janë investuar mbi 4.5 milionë euro në dhjetëra monumente.”/ KultPlus.com

110 vite nga lindja e Dylan Thomas, poeti i njohur uells

Posted on by Kult Plus

Dylan Marlais Thomas ishte poet dhe shkrimtar i Uellsit, veprat e të cilit përfshijnë poezitë “Mos ecni mirë në atë natë të mirë” dhe “Dhe vdekja nuk do të ketë sundim”, tregime dhe transmetime radiofonike të tilla si Krishtlindja e Fëmijës në Uells dhe Portreti i Artistit si Qen i Ri. Ai u bë shumë popullor në jetën e tij dhe mbeti kështu pas vdekjes së tij të parakohshme në moshën 39 vjeçare në New York City. Deri atëherë ai kishte fituar një reputacion, të cilin e kishte inkurajuar, si një “poet i dehur dhe i dënuar”.

Thomas u lind në Swansea, Uells, në vitin 1914. Një nxënës i paarsyeshëm, ai e la shkollën në moshën 16 vjeç dhe u bë gazetar për një kohë të shkurtër. Shumë nga veprat e tij u shfaqën në shtyp ndërsa ishte ende adoleshent; megjithatë, ishte botimi në vitin 1934 i “Prishjes së dritës ku nuk shkëlqen dielli” që kapi vëmendjen e botës letrare. Ndërsa jetonte në Londër, Thomas u takua me Caitlin Macnamara, me të cilen ai u martua në vitin 1937. Marrëdhënia e tyre u përcaktua nga alkoolizmi dhe ishte reciprokisht shkatërrues. Në pjesën e hershme të martesës së tyre, ata u vendosën në Laugharne, nje fshati peshkataresh në Uells.

Thomas u vlerësua si një poet popullor gjatë jetës së tij, megjithëse ai e gjeti të vështirë të jetonte si shkrimtar. Ai filloi të shtonte të ardhurat e tij me turne leximi dhe transmetime radio. Regjistrimet e tij të radios për BBC gjatë viteve 1940 e çuan atë në vëmendjen e publikut dhe ai u përdor shpesh nga BBC si zë populist i skenës letrare.

Thomas udhëtoi për herë të parë në Shtetet e Bashkuara në vitet 1950. Leximet i sollën atij një shkallë të famës, ndërsa sjellja e tij e çrregullt dhe pirja e keqësuan. Koha në Amerikë ka forcuar legjendën e tij, dhe ai vazhdoi të regjistrojë në vinyl vepra të tilla si Krishtlindjet e Fëmijës në Uells. Gjatë udhëtimit të tij të katërt në Nju Jork në vitin 1953, Thomas u sëmur rëndë dhe ra në koma, nga e cila nuk u shërua kurrë. Ai vdiq më 9 nëntor 1953. Trupi i tij u kthye në Uells, ku ai u caktua në oborrin e fshatit Laugharne më 25 nëntor 1953.

Megjithëse Thomas shkroi ekskluzivisht në gjuhën angleze, ai është pranuar si një nga poetët më të rëndësishëm të Uellsit të shekullit të 20-të. Ai është i njohur për përdorimin e tij origjinal, ritmik dhe të zgjuar të fjalëve dhe imazheve. Pozita e tij si një nga poetët e mëdhenj modernë është diskutuar shumë, dhe ai mbetet popullor per publikun./ KultPlus.com

Dita Botërore e Trashëgimisë Audiovizive, SHBA: Enciklopedi mbi iso-polifoninë

Posted on by Kult Plus

Sot është Dita Botërore e Trashëgimisë Audiovizive, e themeluar nga UNESCO në vitin 2005 për të nxjerrë në pah rëndësinë e ruajtjes së të dhënave audiovizive dhe vlerës së tyre kulturore.

Ambasada e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, për të shënuar këtë ditë, vuri në pah një nga projektet e para të Fondit të Ambasadorëve për Ruajtjen e Kulturës (AFCP) në Shqipëri: dokumentacionin e vitit 2006 të muzikës iso-polifonike shqiptare.

Ky projekt, i financuar me gati 24 mijë dollarë, rezultoi në një enciklopedi që ofron njohuri të pasura mbi iso-polifoninë, e aksesueshme në Bibliotekën Kombëtare të Shqipërisë.

“Duke i ruajtur këto materiale, ne garantojmë që brezat e ardhshëm të kenë akses dhe të vlerësojnë sixhadenë e pasur të historisë dhe kulturës shqiptare”, thuhet në një postim të ambasadës në rrjetet sociale./ KultPlus.com

“Hasmëritë që tronditën Tiranën e 1800-s”, Rezarta Delisula sjell detaje nga arkivat osmane

Posted on by Kult Plus

“Hasmëritë që tronditën Tiranën e 1800-s” nga gazetarja Rezarta Delisula u promovua dje në Kalanë e Tiranës mes shumë të ftuarish ku vendin qendror e zinin pikërisht trashëgimtarët e familjeve të vjetra tiranase.

Libri më i ri i Delisulës i vendos ngjarjet në Tiranën e viteve 1800, duke treguar sherrnajat e familjeve me autoritet të asaj kohe nëpërmjet dokumenteve të arkivave osmane.

Por apeli që ajo u drejtoi pinjollëve të këtyre familjeve ishte ai i bashkëpunimit për të mos lënë të humbasin detajet historike të qytetit, të historisë së familjeve dhe rrugëtimit të tyre përgjatë dekadave. Kështu, dokumentet, objektet, historitë e trashëguara gojarisht brenda familjes duhet të ruhen e të bëhen pjesë edhe e atyre që e gjetën Tiranën kryeqytet, ndërsa tironsit bëhen gjithnjë e më shumë pakicë në një qytet që rritet e bëhet metropol.

Ndërkaq, në kontributin e saj të fundit për Tiranën, Delisula sjell histori e dëshmi të ruajtura në arkivat osmane, duke nxjerrë në dritë anë të panjohura të historisë së qytetit në shekullin e 18-të.

Dy vite më parë, Delisula publikoi librin “Çfarë ka qenë Tirona”, ndërsa në 2018-ën, librin e parë “Tirana-Mahnia”.

Në librin “Çfarë ka qenë Tirona”, publikuar në vitin 2022 Delisula përcjell, kontributin e popullsisë tironse në ndërtimin e institucioneve arsimore, si dhe detaje e kuriozitete të panjohura më parë mbi funksionimin e qytetit dhe qytetarëve./atsh/ KultPlus.com

Rama: Kthimi i eshtrave të Fan Nolit në atdhe, proces jo i lehtë

Posted on by Kult Plus

Kryeministri Edi Rama iu përgjigj sot interesit të shqiptarëve që jetojnë në Amerikë, mbi procesin e kthimit të eshtrave të Fan Nolit në atdhe.

Në takimin e zhvilluar sot në Nju-Jork, Rama theksoi se Fan Noli është Ati i gjithë komunitetit shqiptaro-amerikan, themeluesi i Kishës Autoqefale etj., dhe nuk është e lehtë për t’i kthyer eshtrat në Shqipëri.

“Ne jemi në disa përpjekje për disa nga figurat kryesore tonat që i kanë eshtrat jashtë atdheut, por janë ca figura që besoj se edhe vendet që i kanë duan t’i mbajnë edhe për pjesën e tyre. Nuk është e lehtë, por ne do të vazhdojmë të përpiqemi”, tha Rama./ KultPlus.com

Lumturia

Posted on by Kult Plus

Në 72 vjetorin e lindjes, KultPlus ua sjell poezinë ‘Lumturia’ nga Roberto Benigni.

Lumturia, po lumturia!

Me që ra fjala për lumturinë, kërkojeni çdo ditë, vazhdimisht.

 Çdokush që po më dëgjon në këtë moment të vihet në kërkim të lumturisë, tani, në këtë moment, sepse është aty!

Ju e keni, ne e kemi. Na është dhënë të gjithve,

na është dhënë  kur kemi qënë të vegjël,

na e kanë dhënë si  një dhuratë.

Ishte një dhuratë aq e bukur sa e fshehëm,

siç bëjnë qentë me kockën kur e fshehin.

Disa prej nesh e kanë fshehur aq mirë

sa nuk e mbajnë mend se ku e kanë fshehur.

Por e kemi, e keni, shikoni,

shikoni në çdo qoshe, në thellësinë e shpirtit tuaj.

Hidhni çdo gjë në ajër, sirtaret,

komodinat dhe çfarë keni brenda në to,

do ta shihni që ajo do të dalë në dritë.

Provoni të hidhni kutitë, veshjet, shtatin,

ajo ndodhet aty.

Duhet të mendojmë gjithmonë për lumturinë

edhe pse ajo ndonjeherë na harron ne.

Ne nuk duhet ta harrojmë kurrë atë,

deri në ditën e fundit të jetës sonë. / KultPlus.com

“Mos e lejo të ndodhë”: Fjalët e fundit profetike të Orwellit mbi çmendurinë e botës moderne

Posted on by Kult Plus

Në një prej intervistave të tij të fundit, prej shtratit që rrallë herë e linte për shkak të sëmundjes, George Orwell, shkrimtari i famshëm dhe autor i librit “1984”, bën disa paralajmërime që janë … të frikshme.

Disa prej fjalëve të fundit të shkrimtarit të madh, për mënyrën se si ai e parashikonte botën moderne janë të mirënjohura, por në këtë intervistë ndër të fundit e jetës së tij, ai i ka përmbledhur të gjitha në një vend.

Ja çfarë i thoshte Orwelli intervistueses:

“Në fakt, diçka e ngjashme me atë që unë shkruaj tek 1984, mund të ndodhë. Ky është drejtimi ku po shkon bota për momentin. Në botën tonë, nuk do të ketë fare emocione, përveç frikës, zemërimit, triumfit dhe vetëposhtërimit.

Instikti seksual do të çrrënjoset, nuk do të ketë më besnikëri, përveç besnikërisë ndaj partisë.

Gjithmonë do të ekzistojë intoksikimi i pushtetit, në çdo moment do të ekzistojë ngazëllimi i fitores, ndjesia e shkeljes me këmbë të një armiku që është i pashpresë.

Nëse dëshiron të kesh një fotografi të së ardhmes, imagjino një çizme të ngjeshur mbi një fytyrë njeriu, përgjithmonë.

Morali që duhet nxjerrë nga kjo situatë e rrezikshme makthi, është shumë i thjeshtë: Mos e lini të ndodhë!

Varet nga ju!”/bota.al/ KultPlus.com

Historia e trishtë e dashurisë mes Sylvia Plath dhe Ted Hughel

Posted on by Kult Plus

Kujtojmë se sot shënohen gjithsej 92 vite nga lindja e poetes të njohur, Sylvia Plath, shkruan KultPlus.

Ajo shëtiti gjatë atë mbrëmje rrugëve të Londrës, e bindur se djaloshi që një natë më parë e kishte puthur lehtë në qafë do të shfaqej sërish në jetën e saj. Ai ishte i gjatë, shumë më i gjatë se ajo dhe në fytyrë i dalloheshin ca rrudha të lehta, edhe pse sapo i kishte kaluar të 30-at. Sylvia Plath atëherë nuk mund ta besonte se vargjet që kishte lexuar në revistë muaj më parë ishin të tij.

Ai shkruante bukur dhe ndjeshmërinë e vargjeve ajo e ndjeu dhe kur fytyra e tij u skuq ndërsa prekte të sajën. Atë natë ata kishin pirë nën shoqërinë e disa miqve të përbashkët dhe Sylvia ndjente sikur kishte kohë që kishte qenë pranë tij. Dy ditë më pas, ai do të telefononte në shtëpinë e saj dhe teksa rendte në vrap për ta takuar atë në kafenenë bri rrugës, ajo ndjehej e gjitha e pushtuar prej tij.

Sylvia Plath dhe Ted Hughel do të bashkonin duart poshtë tavolinës ku gjendeshin dy filxhanë çaj për të mos u ndarë më për vite me radhë. Lidhja me Ted, një nga poetët më të rëndësishëm të shekullit XX, nuk do të ishte thjesht një lidhje dashurore, por një lidhje që do të ndikonte në krijimin e individualitetit të saj si poete.

Ted diti të shihte brenda trishtimit të saj dhe të shtynte talentin e lindur të kësaj gruaje të shpërthente. Në ditarin e saj, Plath do të përshkruante orët e gjata të mbrëmjes që ata i kalonin duke i lexuar poezi njëri tjetrit. “Ted ishte si një këngëtar. Ai lexonte aq bukur dhe u jepte fjalëve ritmin e duhur”, shkruante ajo. Më 15 qershor të vitit 1956, ata u martuan. Vitet e para të martesës do të ishin të mbushura plot pasione për çiftin që adhuronte letrat. Në këto kohë, ata shfaqën interes për astrologjinë dhe të mbinatyrshmen.

Pas një depresioni që kishte kaluar në adoleshencë, Plath gjithnjë kishte frikë të afrohej me poezinë. Ajo e ndjente se depërtimi i thellë brenda vetes, mund ta fuste në skuta të errëta nga të cilat do ta kishte të vështirë të dilte. Por, Ted e ndihmoi të bënte këtë rrugëtim dhe të nxirrte prej andej jo copa errësire, por vargje që ende lexohen sot me ëndje.

Në vitin 1957, ata u zhvendosën për të jetuar në Shtetet e Bashkuara të Amerikës ku Plath nisi të studionte në Kolegjin Smith. Kjo do të ishte një kohë e vështirë për vajzën që ishte mësuar të kishte më shumë hapësirë për poezinë, ndaj vetëm një vit më vonë ata zhvendosen në Boston. Ajo nisi punë si recepsioniste në një spital psikiatrik dhe filloi të ndiqte leksionet mbi poezinë nga Robert Lowell, ku shkonin dhe poetë si Anne Sexton apo George Starbuck. Të dy, Lowell dhe Sexton, e inkurajuan Plath të shkruante përvojat e saj dhe ajo ashtu bëri.

sylviaAta diskutuan hapur për depresionin apo për përpjekjet për vetëvrasje që Sexton kishte bërë shpesh, duke e shtyrë Plath të shkruante nga një perspektivë më shumë femërore. Në këtë kohë, Sylvia nisi ta shihte veten si një poete më serioze, duke parë që vargjet që shkruante nisën të merrnin formën që vetë ajo kishte dashur t’u jepte kohë më parë. Në dhjetor të vitit 1959, çifti kthehet sërish në Londër.

Një vit më vonë, lind vajza e tyre Frieda. Përmbledhjen e saj të parë me poezi “Koloseo” ajo e botoi më 1961. Shtatzënia e saj e dytë përfundoi me dështim, gjendje të cilën poetja nuk do ta kalonte lehtë. Pothuajse të gjitha poezitë e shkruara në atë periudhë përfshihen nga dëshpërimi. Në gusht të atij viti, ajo botoi dhe një libër autobiografik. Nikolasi, fëmija i saj i dytë lindi më 1962.

Në shtëpinë e madhe, Hughes nisi të mbante bletë që u bënë frymëzim për disa poezi të Plath. Ajo përfshihet në këtë kohë në një aksident me makinë, që u interpretua si një tentativë për vetëvrasje nga miqtë e saj. Pas këtij incidenti, jeta e saj nuk do të ishte më ajo e dikurshmja. Ajo zbulon tradhtinë e të shoqit me Assia Wevill dhe kërkon divorcin.

Kjo ndarje do të shënonte dhe rrugëtimin drejt fundit të jetës së Plath. Pas ndarjes, ajo jetonte në “Fitzroy Road” vetëm disa metra larg apartamenteve Chalcot, ku kishte jetuar poeti i njohur irlandez Willliam Butler Yeats. Plath e quante një shenjë të mirë faktin që ai kishte jetuar aty. Depresioni, të cilin ajo mendonte se e kishte mposhtur, kthehet sërish, por këtë herë Ted nuk ishte pranë saj për ta mbrojtur. Asnjë burrë nuk ishte pranë gruas me sytë e thellë kafe dhe flokët e verdhë. Ajo nuk mundi ta përballonte dot mendjen e saj, dimrin e madh e të gjatë të vitit 1963…

Pavarësisht kurimeve që mori, Plath, një nga zërat më interesantë të poezisë, i dha fund jetës së saj më 11 shkurt 1963 dhe ishte vetëm 31 vjeçe. Robert Lowell, mik i sfidave të përbashkëta me të, do ta quante atë “një heroinë të madhe klasike”.

Plath është autore e një sërë librash poetikë, tronditës e mallëngjyes të publikuar në shekullin XX. Imazhet janë ato që karakterizojnë dhe e bëjnë të dallueshme poezinë e Plath. “Unë duartrokas përdorimin e fjalëve si mjete për të skalitur imazhe nga ajri i hollë dhe për t’iu dhënë atyre substancë”, shprehej dikur ajo.

Plath ka dhënë një kontribut të madh në thyerjen e tabuve në vitet 1960. Ajo solli një stil krejt të ri në të shkruar dhe në tematikë. Kjo do ta bënte atë të radhitej ndër autoret më të veçanta, duke marrë parasysh edhe tiparet rrëfimtare, që bëri që të tërhiqej më shumë vëmendja drejt jetës së saj. Ndër veprat e saj më të rëndësishme janë “The Colossus and Other Poems” dhe “Ariel”. Në vitin 1982, ajo u nderua me çmimin “Pulitzer” pas vdekjes për “Poema të zgjedhura”.

Kritika vijon ta shohë poezinë e saj si thellësisht vetjake dhe të ndjerë, një rrëfim i çiltër deri në brutalitet i një ekzistence të trazuar e me fund tragjik. Sylvia Plath lindi më 27 tetor, në Jamaica Plain, Massachusetts. Fëmija e parë e Ottos dhe Aurelia Schoeber Plath. I ati ishte profesor gjermanishteje dhe entomologjie (specialist bletësh) në Universitetin e Bostonit; e ëma ishte mësuese gjimnazi dhe nxenëse e të shoqit. Sylvia ndoqi shkollat në Wellesley, Massachusetts dhe më pas shkoi në Kolegjin Smith, në sajë të meritave shkollore.

Në vitin 1953, u zgjodh në bordin e kolegjit për revistën “Mademoiselle”, falë publikimit të poezive dhe tregimeve të saj. Gjatë vitit të parafundit në kolegj, e ëma vuri re tiparet e depresionit (sëmundje kjo që rridhte në familje nga ana e të atit). Si rrjedhojë, Sylvia iu nënshtrua mjekimeve të njohura si elektrokonvulsivë bipolarë. Në gusht të vitit 1953, tentoi vetëvrasje, duke pirë sasi të madhe ilaçesh. Pas shërimit (gjashtë muaj në terapi intensive), iu kthye shkollës.

Diplomën e mbrojti me një ese mbi Dostojevskin, duke u diplomuar në fund me të gjitha nderet. Fitoi më pas bursë studimi për në Kolegjin e Newnham, Kembrixh, për ku u nis në vitin 1955. Jeta e saj në Angli njihet si tepër “seksuale”. Në shkrimet e asaj kohe vihet re kundërshtimi dhe urrejtja e saj kundrejt sjelljeve me standard të dyfishtë, si dhe shpalosja e idesë së heqjes së kufijve mbi të drejtat e saj në lidhje me përvojat seksuale (nga kjo anë kërkonte barazi me burrat).

Sylvia vrau veten në 11 Shkurt, 1963./ KultPlus.com

Roza Anagnosti, e konsideruar si aktorja më e bukur shqiptare e të gjitha kohërave mbush sot 81 vjet

Posted on by Kult Plus

Roza Anagnosti, vajza e bukurisë së kristaltë që u bë një nga ikonat e artit tonë skenik, për të mbetur sërish një hir vezullues.

Foto e rinisë, dëshmimi në celuloid i një kohe pa kthim, aradha e vajzës që sfidoi me talent dhe kumtin interpretues që spikat, janë tërësorja e një kujtese dhe urimi, sot në ditëlindjen e Roza Anagnostit. Vajza që nuk u mjaftua vetëm me privilegjin e natyrës, por kërkoi që këtë lëndë të nyjshme ta shndërronte në formatin e një identiteti artistik që në kohëpaskohje erdhi duke konsoliduar, për t’u bërë një nga emblemat e artit tonë skenik. Parakalim në ndërmendjen fotografike të rinisë së Roza (Xhuxha) Anagnosti, i bukurisë së kristaltë të shkodranes që u bë një nga ikonat e artit tonë skenik, është një cytje në kohë e një bukurie dhe një shkasi që rrjedhimisht solli ambicien dhe triumfet skenike.

Ishte dhe mbeti e bukur, si në fotografi, në skenë dhe në përditshmërinë e vajzës së dlirë dhe gruas së përkorë, aktores së talentuar dhe bashkëshortes së dinjitetshme të një regjisori të madh. Luftoi, u përpoq, sfidoi dhe arriti, i’a dorëzoi veten një karriere të suksesshme skenike dhe kinematografike.

Ajo është një hir që edhe sot pas 80 vitesh nuk ka mundur mosha ta zbresë nga piedestali, edhe pse ka lejuar që vitet të rishkruajnë në dritat e një skalitjeje fryme, portretin e Rozës artiste.

Për një njohje më të themeltë të aktores kam huajtur sikurse fotot edhe një nga teksti i mikut tim, Xhahid Bushati të botuar në shqiptarja.commë 1 shtator 2019. Roza Xhuxha – Anagnosti ka lindur, më 27.10.1943, në Tiranë. I ati qe oficer karriere, ndërsa e ëma shtëpiake. Pas vitit 1944, familja Xhuxha vjen të jetojë në Shkodër. Në këtë qytet jetonte familja e gjyshit nga nëna.

Në Shkodër, Roza përfundoi shkollën fillore, më pas të mesmen, shënon Bushati.

Që e vogël shquhej si këngëtare dhe balerinë, të cilat do të rrezatonin në vitet që do të vinin. Ajo është mirënjohëse për jetë mësuesve të palodhur, si: Leonard Deda, Hilë Shahini, Tonin Harapi (në Shtëpinë e Pionierit); kompozitorit Prenkë Jakova (në Shtëpinë e Kulturës). Në kujtimet e saj, Roza shkruan: “… më cilësuan si një vajzë me talent në të ardhmen, ndonëse, më pas ëndrrat nuk i pata të lehta”, vijon ai.

Dënimi i të atit, përjashtimi nga Liceu do të ishin tragjike për jetën e Rozës, e cila donte të bëhej artiste dhe kishte plot ëndrra. Mbi të, nënën dhe motrën do të rëndonin varfëria dhe pasojat e luftës së klasave. Roza vazhdoi gjimnazin “29 Nëntori”. Në të njëjtën kohë jepte dhe provimet me korrespondencë në Liceun Artistik (dega e artit dramatik). Në vitin 1965 diplomohet. Një rreze drite e ftoi për të vazhduar rrugën e bukur të artit. Bëhej fjalë për vitin 1958, kur ishte nxënëse në shkollën e mesme. E ftojnë në premierën e parë të teatrit të estradës. Më pas edhe në teatrin dramatik, në pjesën “Kunora e Nurijes” e dramaturgut Kolë Jakova, me regji të Lec Shllakut.

Në vitin 1961 babai i Rozës lirohet nga burgu. Artistja Xhuxha (Anagnosti) përveç skenës teatrore, pushton dhe ekranin. Ajo interpretoi plot role që shkëlqejnë në panteonin e teatrit dhe filmit shqiptar, por rrugëtimin e saj artistik që e nisi në skenën e Teatrit “Migjeni” të Shkodrës, nuk do ta harrojë… Dhe mirënjohjen Roza nuk e harroi. Pas shumë e shumë vitesh ajo erdhi për të lënë “dëshminë” e saj përmes arkivit të pasur e lavdiplotë.

Duke kujtuar filmin, Roza rrëfen përsëri: “Bashkëpunimi im i parë me regjisorin Hysen Hakani është në filmin ‘Toka jonë”. Ai mbetet në kujtesën time shumë i veçantë. Në këtë film Dhimitri ishte operator. Në këtë film ne u njohëm dhe në fund të tij u fejuam me Dhimitrin. Më pas krijuam dhe familjen tonë. Është një film që ka shumë poezi në të gjithë drejtimet. Për mua ai ishte një rol shumë i bukur. Më pëlqente shumë. Regjisori Hysen Hakani kishte shumë humor, ishte kërkues, kishte mënyrën e tij të punës. Në ato vite kishim shumë pak regjisorë. Në fillim kam xhiruar filmin “Detyrë e posaçme” me regjisorin Kristaq Dhamo. Më pas kam xhiruar me regjisorin Hysen Hakani, për të vijuar me xhirime me Viktorin dhe Dhimitrin, e në vijim filma të tjerë. … Po kujtoj një rol tjetër, atë të Files. Roli i Files ishte një karakter shumë i veçantë dhe, unë, pasi bëra kinoprovën, fitova. Në këtë film interpretonte ajka e aktorëve shqiptarë. Përmend këtu aktoren Tinka Kurti që ishte fantastike dhe unë e ëndërroja në atë kohë. Në kohën kur u xhirua filmi isha vetëm 19 vjeçe. … Në atë vit, kur unë kam bashkëpunuar me regjisorin Hysen Hakani isha aktore në teatrin e qytetit të Shkodrës. Ai më kishte parë në teatër dhe më ftoi të bëja një kinoprovë… Filmi “Ndërgjegjja” ishte i këndshëm. Në këtë film isha në rolin e një mësueseje të re. Në film kishte skena dashurie të kohës së atëhershme, kishte romantizëm. Përderisa regjisori Hysen Hakani më mori sërish të interpretoja, besoj se kishte mbetur i kënaqur nga unë në këtë film.”

Rolet…

Roza (Xhuxha) Anagnosti vazhdon të ngjit shkallët e teatrit “Migjeni”. Kalon korridorin dhe i afrohet skenës…, skenës së njohur. Si një imazh, që papritur bëhet real e përmallues, nga arkivi që ka pranë vetes “zgjohen” personazhet që interpretoi… Roza “dorëzohet”… dhe kujton interpretimet në vite, si te: “Dy binjakët Venecianë” (11.01.1959, në rolin e Kolombinës –dublante), “Kunora e Nurijes” (15.03.1959, në rolin e Nurijes, dublante me Tinka Kurtin. Roza këtë rol e ka luajtur 63 herë, kurse Tinka e ka luajtur 19 herë), “Trumpetjerja” (15.07.1959, roli: Zoja Paramanova), “Maskat” (02.07.1960, në rolin e Martës), “Nora” (28.12.1960, në rolin e Norës), “Histori irkutase” (05.04.1961, Zinka), “Gjuetarët e ujqërve” (21.06.1961, Barbulla), “Këneta” (06.11.1961, R. Mushi), “Mësuesja” (07.03.1962, Mësuesja), “Bileta e llotarisë” (09.05.1963, Burbuqja), “Përtej pragut” (27.05.1964, Fata), përfundon Xhahid Bushati.

Ky panoramim njohës është një vlerë trashëguese e thesareve të gjalla të artit tonë skenik dhe i personalitetit interpretues dhe njerëzor të Roza Anagnostit. Kujtesa na ysht në mirënjohje për çfarë kjo aktore dha përmes kontributit të saj interpretues. Ditëlindja na thërret që ne t’i rijetëzojmë ato momente të bukura që ajo na dhuroi përmes roleve dhe karaktereve, personazheve dhe identiteteve që ajo shpirtëro artistikisht. / Albert Vataj /KultPlus.com