Gabriele D’Annunzio, (1863 – 1938), prozator, poet, dramaturg, gazetar, ushtarak dhe politikan italian – simbol i dekadentizmit. 

PARA AGIMIT

Nga Gabriele D’Annunzio

Do të zësh në truallin e zhveshur

narcisin detar

me melodi nate

të pafundme

për kurorat e tua të reja,

duke u zhytur në humnerë

Virgjiliet,

motrat oqeanike

që ende qajnë për Ianë

e shqyer nga luani.

Do të ecim atij trualli në heshtje;

do të ndiejmë brymën

e lehtë dhe të pastër

të bjerë nga sytë e lodhur

të natës që po shuhet,

duke u zhytur në zbehtësi

Virgjiliet,

motrat oqeanike

të kërcënuara nga shpata

e gjahtarit të pashpirt.

Mbase ndonjëherë

do të kthejë kokën vetëm unë

për të parë gjurmën tënde

të ndritshme,

dhe do të dëgjojmë të heshtur,

duke u zhytur në tutë dhe dhimbje

Virgjiliet,

motrat oqeanike

të cilave Agimi ua than fytyrën

me velin e tij të bardhë nusëror.

KOMENT:

Nga Federico Roncoroni

Poeti ëndërron të dalë jashtë me shoqen e tij të ëmbël të presë agimin. Të kredhur në një heshtje magjepsëse, të prishur vetëm nga melodia monotone e valëve, ata do të shëtisin së bashku. Gruaja do të mbledhë narcisë detarë dhe ai, vetëm ai, do të kthejë kokën të shohë gjurmët e lëna nga hapat e saj të mbushen me dritë, ndërkohë që Virgjiliet perëndojnë me regëtima të lehta që duken si lot, e edhe qielli derdh lot bryme.

Duke qenë e varfër me imazhe, «poezia duket të jetë e përbërë vetëm nga ecja në heshtje e të dyve përgjatë plazhit, të vëmendshë, poeti dhe gruaja, ndaj drithmës së mezidukshme të peizazhit detar, ndaj pikave të brymës, ndaj gjurmëve të zbehta pothuajse shenja e vetme e tyre për ata vetë, të nderë pra siç janë në dëgjimin që ai vetë i fshin pamjet dhe e kthen në muzikë heshtjen; dhe Plejadat /…/, afër zhytjes (perëndimit) në humnerën e boshllëkut, madje përralla e treguar, por… ngadalë hapin në heshtjen e truallit heshtjen e qiellit, nga ku përralla e bën folëse gjuhën muzikore, në një shëtitje përherë të ripërtërirë nga korrespondenca të ndjeshme nga toka në qiell, nga pamjet në atë dëgjim të zemrës.» (E. De Michelis). Kështu kompozimi shndërrohet në një melodi të lehtë dhe të përshpëritur që modulon, në ton sa të rrëmbyeshëm e të shpejtë, sa tash, nga ana tjetër, në një ton të ngadaltë dhe të butë, njëri prej motiveve më tipike të përmbledhjes Alcyone […] Te kjo poezi përralla e bukur e dt krijesave bredharake gjen përmbushjen e saj në vend se në metamorfozën panike, në përrallën jo më pak të bukur të Virgjilieve, ku, n një gërshetim harmonik mes realitetit dhe mitit, është përshkruar, me melankoli buzëqeshëse, kalimi i ngadaltë i yjeve të fundit në qiell, në orën nagjike kur nata ia lëshon vendin agimit…

 /Marrë nga D’Annunzio, Poesie, Garzanti, 2009

/Përkthmi: Gazeta Express