Poezi nga Ndriçim Ademaj.

Një nga një po ikin njerëzit e mi
Me autobusin e orës shtatë…

Sonte paska ikë edhe Hajra,
Kafexhiu i buzëqeshur i Rrugës së Farkëtarëve
Që në hungarisht dijë vetëm t’ia shajë nënën
Këtij vendi të poshtër…

Njerëzit po shkojnë
E ky qytet i ngjan një fushë korbash të uritur
Që s’kanë kokën e kujt ta hanë…

Jeta jonë po ikën ditë për ditë
Me autobusin e orës shtatë,
Unë endem rrugëve me një biletë në dorë
Dhe një brisk rroje në xhep…

Edhe kjo natë boshe ka marrë udhë,
Nesër mund të jetë një ditë e mirë
Për t’i rënë vetes
Ose qeverisë
E atëherë vnerin e njerëzve të mijë
As Danubi s’do të mund ta lajë…

Poezi nga libri “Këngë nga Rruga e Farkëtarëve”.