Poezi nga Sadete Tërnava Osmani

FJALËT S’KE PSE I PESHON TANI

Mjafton ta dish se jeta shpesh është tempull lutjesh
Një vend ku qahet për trupin e shpirtin
Për bregoret pa emër dhe për dashurinë e djegur si llambë
Mund të falesh për këngët dhe heshtjet e mia
Askush përveç teje nuk do t’i dëgjojë krahët e pëllumbit
Kur të lutesh për letrën me degë ulliri
Ulu gjunjësh e nxiti detërat ta nxjerrin frymën me hov
Lutu bora ta shkrijë e fryjë Drinin
Mëkatet të t’i lajë

Nga malet që digjen natën sytë e mi ke për t’i parë
Fjalët s’ke pse i peshon tani
Gjithçka ka ikur me baltën e vjeshtës
Bërtit dhe fitoje davanë me veten
Kujtohu se edhe dashuria si lufta ka kushtrim
Të ndjek pas për pendimin që s’e the kurrë
As si djalë e as si burrë

Tash nga ky tempull flake zemërimin
Atë ego prej t ‘padituri vëre në kapistër
Kur mësuar të kesh se pjerrtësitë s’janë për të gjithë
Alpinistët e dashurisë një maje mund edhe të ta falin
Ik atje dhe mbaje vath në vesh
Mëkatarin e fodullin unë s’e honeps / KultPlus.com