Poezi nga Nâzım Hikmet

Ditët zgjasin gjithnjë e më pak
shirat do t’ia fillojnë.
Dera ime, krejt e hapur, të ka pritur.
Pse u vonove kaq?

Mbi tryezën time, ca speca jeshilë, kripë, bukë.
Kët’ verën që kam ruajtur në kanë
e kam pirë gjer në gjysmë, fillikat, duke pritur.
Pse u vonove kaq?

Ama shiko mbi degë, të pjekura, të thella
frutat përplot me mjaltë.
Do të binin përdhé pa i mbledhur kush
nëse do të vonoheshe edhe më.

1948

Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com