Poezi nga Gili Hoxhaj

Sa herë e kemi kapur veten për flokësh
derisa numërojmë centët e fundit
me të cilët s’mund të ushqejmë as veten.
Spitaleve,
paguajmë që të mos vdesim

Nën kuletën e rjepur na flenë ditët pa shpresë,
dimë të numërojmë deri në të nesërmen,
përkëdheljet janë shpëtimi i vetëm derisa fëmijët tanë trashëgojnë lodrat e atyre që janë bërë gra e burra

Mjaftohemi vetëm me frymëmarrje,
sepse kështu na kanë mësuar ta ngushëllojmë veten
Se pa zgjidhje është veç vdekja
Kanë harruar se nën çeremidet e thyera, vdesim secilën ditë

Verbohemi çdo ditë nga pak nga pluhuri prej të cilit s’e njohim as veten në pasqyrë,
dyert tona ua hapin të tjerëve,
na rjepin nga ëndrrat për ata që s’kanë shkelur as mbi lloqin e të mbathurave tona,
as mbi mindilin që s’na i fshin as sot djerset
që janë palosur nën rrudha

Prej klithmave na shtjerrët zëri,
atëherë dukemi të kënaqur derisa endemi oborreve tona të rrethuara me tela të ndryshkur,
ata enden oborreve të botës e flasin për vlerat të cilat i kanë djegur në zjarrin e parë

S’kemi as faj që rrugëve i lemë ankesat me ata qe fatin e njëjtë e përjetojnë ndryshe,
kafeneve i kemi larë gjynahet e të gjithëve,
mes tymit të duhanit kemi vajtuar fatin e të parëve,
kemi renkuar kur i kemi numëruar dhimbjet e trashëguara
për ta pranuar se s’jemi as vetë më mirë

Veç fëmijët na i ndezin shkëndijat,
sa herë fryejnë qirinjtë e datëlindjes
neve na mbarojnë përrallat.
Përmes ninullave,
Të ardhmen ua patëm premtuar ndryshe./KultPlus.com