Poezi nga Nâzım Hikmet

Mendoj për ty
dhe ndiej aromën e nënës
nëna ime, më e bukura në gjithësi.

Ti je rrotullame në këtë park lojrash brenda meje
rri pezull përreth, fustani dhe flokët e tu valëviten
çaste jetime që nisin sa gjej fytyrën tënde e deri kur e humbas.

Për ç’arsye
përse të kujtoj si plagë në zemër
për ç’arsye ta dëgjoj zërin kur ti je kaq larg
dhe nuk kam ç’t’i bëj flakës që ngrihet?

Përgjunjem dhe të shoh duart
dua të të prek duart
por s’mundem
ti je pas qelqi
E shtrenjta ime, jam spektator i shtangur i dramës
që vetë luaj në muzgun tim.

(shkruar në qeli, 1945)

Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com