Poezi nga Rozafa Shpuza

Na

Vijmë prej qytetesh t’largëta
destinue me na tërhekë kah vedi
me hov zbaticash kryeneçe.
Rrugtojmë kithtaz me stacionet vetmitare,
që na joshin me farfurina kallpe
e kureshtje udhëtarësh të përgjumun
caqe t’fatit tonë endacak.
Frymojmë me ritëm dashnish të pamujtuna
sa herë zgripmotet na fusin ndër morsa mëdyshjesh
që s’jena të zot me i kapërdi…

Tekemramja,
çojmë me fund nji gotë
ndër tavolina t’zhurmshme
me disa karrige bosh aty-këtu
e prore stivojmë dëshira në pazellin absurd
të kalendarit rishtak… / KultPlus.com