Poezi nga Ndre Mjeda

Permbî za qi lshon bylbyli,

Giûha shqipe m’shungullon

Permbi érë qi nep zymyli,

Pá dá zêmren m’a ngushllon.

Nder kómbë tjerë, ndër dhéna tjera,

Kû e shkoj jetën tesh sa mot,

Veç për ty m’rreh zêmra e mjera

E prej mállit derdhi lot.

Njikto giuhë qi jam tui ndie,

Janë të bukra me themel;

Por prep këjo, si diell pa hije,

Për mue t’tanave iu del.

Edhé zogu kerkon lisin

Mbî shpi t’artë ku rri me mbret;

E shtetgtari dishron fisin

Permbî vênd qi s’asht i vet.

O Shqypnî e mjerë Shqypnija,

Plot me burra e trima plot

Ti’j dit’ ishe ; por lumnija

Qi ké pasun nuk â sot.

Nen njat tokë qi ta shklet kâmba

Zân e t’moçmeve veshtò:

Per bij t’tashem, porsi e ama

E t’koritunve, gjimò.

Nâm e zâ, qi kishe, t’treti,

E veç turpi e mârrja t’mbëloj;

Per lumni veç kóre t’mbeti

Qysh se fara e mirë mbaroj.