Alfonsina Storni

Nervat e mia janë tendosur marrëzisht,
në venat e mia gjaku vlon, lëng zjarrmues
që brof në buzët e mia, ku pastaj shtiret
me harenë e tërë kremteve të mundshme.

Kam ëndje të qeshurash; mjerimet e mia
që askujt nuk dua t’ia fal aspak,
sot nuk më qesëndisin, e unë kotem
me trishtimin e kaltër ku ato gëlojnë.

Bota buçet fuqishëm; krejt harmoninë e saj
e ndiej aq drithërueshëm, saqë e përvetësoj
kur gjerb tingujt e saj magjepsës.

Veç para pak çastesh, dritaren time hapa
e në tisin e brishtë të erës
pranvera m’i pruri rrezet e diellit.

Përktheu nga spanjishtja: Elvi Sidheri