Nga Sabit Rrustemi

Trotuarit
për rreth dritareve të Vendtakimit tonë kalove
me flokët ngjyrë argjendi mbi supe
e një mbulesë jeshile
duarsh luaje me një kuti magjike
e as kokën me pa kush pret i vetëm brenda
nuk e ktheve

Në një kohë kaq të afërt
tërë ato kujtime që shprushen
e përftojnë dhe tash kujtesës sime
i hodhe diku pas shpine 
si letra të përdorura

Pastaj ato pëshpëritje të ëmbla në ikje 
kah të nesërmet e dëshirta
aty nën bli
tek i trazonim pa dashje zogjtë fshehur gjetheve
e fluturat thellë dejve të ndezur 
në ecje e sipër i ndrydhe

As të njëqindtën e një sekondeje s’ma fale
përmes një shikimi
n’atë ikje vetëtimthi

Porta e pa çelur u var nën çati
ulësja ngjitas meje që priste
në çast u nxi

Rrëmbimthi ike
si një mëllenjë Çepuri
më trembe 
frymën ma ndale

Për ku nxitoje
kësaj dite të shenjtë që iku
në cilin kënd a udhëkryq
ai shën valentini misterioz të priste

Kjo stinë e ftohur 
pa vallëzuar syve të tu mbeti
si unë