Poezi nga Shani Pnishi, nga libri në shtyp “Këtu dhe Atje”.

Me mijëra qindra eshtra
e kushedi sa fije nervash
që përcjellin gjakun si gypa
të ndryshkur e të kthjellur.

Një fabrikë e tërë
mendimesh e ëndrrash të parealizuara
me muskuj që e mbajnë mbi qafë
me flokë që e ruajnë nga shiu
me veshë anash

që mund të dëgjojë, dhe mund të mos dëgjojë…

Truri vlon brenda
si gjella në tenxhere.

E vogël sa për ta thyer qafën
e madhe sa për ta rrokullisur botën.

Sytë,
që nuk e shohin njëri-tjetrin
por që shohin e shohin përtej.

Koka, kokë më!