Poezi nga Bes Camaj

Kur s’je

prapë ke me qenë

gjethmbulues i varrit tim
lëvore ngjitur trupit
fije floku harruar supit

kopsë republike ke me qenë
që humbet n’çlirim
puhizë gjinjësh valë
shenjëdrite e vendit tim

ti faqepikalotësh
bukuri e papërsosur
druajtjen ma ke tret
në t’parin sytakim

athua
kur t’mbarojnë vitet
a ke me i pa më ata sy
që t’kanë kqyrë pandalë
kur s’ke qenë aty

avullinave n’lundrim
a kam me t’pa ma
varkëtare që merr valë
e kurrë s’di me u ndalë

a do t’marrë tjetër ngjyrë
fustani yt i grisur
telave matanë

oh sa dyshas
ky agdrite më vjen
paske ikë me trenin e mbramë
që paska mbetë n’binarë
e s’po të shoh gjëkundi

veçse
në pluhurin e tim ashti
fort po ndihet hapi yt i fundosur

tash s’po di ku je
a si je
veç mba mend
kam me t’dashtë si varrin e trupit

edhe kur s’je
prapë ke me qenë
shenjëdrite e ma t’mirit vend. / KultPlus.com