Poezi nga Bardhyl Oseku

I trembur zgjohej-i hutuar binte në gjumë
Donte t`i mbyllte sytë – si dyer hani i rrinin hapur 
Nga shtrati u zgjua hënës t`ia qante hallin:
Zemrën akull e kam, fytyra dyllë më rri

E ulur në degën e mollës hëna me durim planetar i tha:
Me rrezet e diellit të qershorit ngroh zemrën që të dhurosh dashuri 
Terri i natës së dimrit as drita ime e zbehtë
S`mund ta mbushin jetë shpirtin as trupin tënd

KultPlus.com