Poezi nga Fatos Arapi

Lamtumirë, qiparisa të kaltër.
Cila dorë e shenjtë u mbolli tek unë?
Lamtumirë, gjurmë të fëminisë
ngjeshur valëve lundronjëse të liqenit:
lundra të vogla prej druri,
kongjinj të zesë të një kohe të shuar.
Lamtumirë, dielli im i Mesdheut
që më përshëndet nga syri i pulëbardhës;
peshkatarë mjekëroshë, gojëdhëna të thinjura.
Është i trishtuar shpirti im
dhe u ktheva sot
të takoj pelikanin e bardhë.
Ai të ma tregoj shtegun
gjer atje ku trajta ime shuhet.

Lamtumirë, Ishull i ëndrrave të mia,
dëgjoj zërat miklues po s’ndalem dot.