Ajne Iberhysaj 

Mundohem t’i fshij 
çastet e mëzitura,
por ato mbesin diku brenda meje,
në një ishull të trurit 
të heshtura, 
që marrin frymë nga fryma ime. 

I lë aty, 
pa zë, 
pa dritë,  
por ato marrin krahë madhështie 
papritur,
marrin vrull 
si një lumë vjeshtak. 

Kur mendoj se kam harruar, 
një kujtim fjollë bore
më përshkon trupin, 
ma kafshon shpirtin. 
Një çast… 
që solli pezm, inat e dhimbje… 
e gris në mendje. 
E gris copë e copë,
nën një pikë shiu…
…Rivjen me hapa të një fluture,
pa e ditur… 
…E pa e kuptuar, 
bëhet det brenda syve.

Kthehem 
tek ajo copëz e harruar 
e paprekur, 
e mbështjellë si një fëmijë në gjumë. 
E marr me dorë të butë, 
i heq rrobat e bëra pis, 
dhe kuptoj: 
Sa i bukur paska qenë ai çast! 
Pse e lashë 
të plurosur 
në qoshen më të ftohtë të mendjes? 

Ikje, 
Kthime 
të trazuar, 
mjegull, 
emocione 
hyjnë sërish në mua, 
jo si dikur,
me hapa hajdutesh, 
por si një kujtesë 
që u shkri në stinën e harrimit. 

Dhe unë…
qëndrova. 
Këtu. 
Me fatin e heshtur në duar, 
përtej mirazhit të pritjes./ KultPlus.com