Poezi nga Naime Beqiraj

Luft’tar kam dasht me t’pâ

Jo tuj ardh prej historisë

Po prej l’kur’s tânde

Atomet tuj t’shpërthy

E plaga dhimbt edhe mbas 17 vjet’ve

Tuj t’kriju ciklin e shqet’simit t’bukur

Sa kisha dasht me t’pas pâ luft’tar

Ty që herët ishe nis

Me e kërkue lirinë

Thojnë, kush e kthen kryet mbas

Nuk m’rrin me kohë n’vend

Për do gjana nuk t’kisha vet n’holl’si

Me t’pas pâ luft’tar

Nashta t’kisha ndi ma burr’, ma djal’

Koftë edhe n’fotografi

T’parruem, me flok’ bore prej pluhuni

T’vram’ dielli deri n’skej t’qaf’s

E pllâmb t’dorës

Nuk isha mundu me t’ngushëllu

Me t’pas pâ luft’tar

Trimi nuk ka nevojë për fjalë t’buta

As me varrë n’trup, as me luftë t’humbun

Me marr frymë prej lirisë tâne

Kisha dasht me t’pâ luft’tar

Jo në xhirime amatore

Me bâ kreni t’tjer’t ngat teje

Për merita t’mrizume n’ekrane

Kisha dasht me t’pâ tuj pi uj’

Kah e kalon pragun për liri

Me gjyksin drejtue robnisë

Kisha besu se nuk ki me e hup asnjanën betej’

Nashta s’kisha mujt pa ta njom krahin

Me naj pikë lot’

Mas plag’s n’asht

Tash nuk e di a âsht mâ e rândë plaga

A pengu

Që s’u bane luft’tar

prill, 2016