Edlira Gorreja

Midis tokës  dhe  qiellit  lindem  unë

 dhe  e  vërteta ime 

e shkruar në  hieroglife   piramidash  dhe lapidare 

me  ëndrra  prej   balte  dhe me plot gabime …

në  një  vallëzim  planetësh  pa  nisje dhe  pa  ndalje,

një  pikë  uji në  univers pa fund,  por  me  ego të  madhe.

Midis tokës dhe qiellit  frymoj unë  dhe  një mijë dilema

duke ngritur avione  … duke marrë trena

në  një fushëbetejë me ardhje dhe me ikje 

shtegtar i viseve të  ngrohta …

                                       krahë  … trup  dhe  gjoks  

i mbushur plot  me pritje…

Midis tokës  dhe qiellit  kotitem unë

duke  ndarë  kufij, duke  valvitur flamuj …

duke  ngritur  një  urë me harqe  dhe  me drita,

me  dashuri  të  mrrolura, me  inate  të  kripura…

… në  një  lojë  luftërash  i  zhbërë nga  një  pikëpyetje

i  prerë  gjer  në kërthizë… fitues  dhe në  humbje.

Midis  tokës  dhe  qiellit  nënshkruaj  po  unë

një  paqe  të  nëmur,  diktuar me  forcë  dhe  me dhunë…

me  fije të  padukshme, lidhur  fatin  me  ngjyrën  e  lëkurës

i  ikur  prej  vetes,  i mbytur  prej  zhurmës,

në  një  rrotullim  pas  rrotullimi, ngecur  rreth  njëri-tjetrit

në  bark të sheshtë ngjizur jetën  në  tokë dorëzoj  të  vdekurit.

Midis  tokës  dhe  qiellit  endem  unë

me  ëndrra, shpresë  dhe  dëshira  shumë,

duke prishur  një  pakt  të  bërë  me  veten

duke  u  grindur  me  Zotin që  fshehur më  mban  të  vërtetën

në  një  endje  të  gjatë  pa fund  dhe  pa  fillim 

me  mollën  e  Adamit në  fyt … me  gurin e  Sizifit  mbi  shpinë.       

Kjo poezi fitoi çmimin e parë në konkursin letrar të Shoqatës së Shkrimtarëve të Lushnjës, ku kryetar i Jurisë ishte prof. A. Vinca./ KultPlus.com