Poezi nga Emily Dickinson

Dy botë

Në dhé t’huaj është njësoj,
Mes stinësh s’ka dallime,
Mëngjeset çelin mbrëmjesh,
Thyejn’ fara me zjarrmime.

Lule t’egra shpërthejnë pyllit,
Rrëke vërshojnë deri vonë;
Asnjë mëllenjë që krakëllin
Për Kalvarin që kalon.

Auto-da-fé apo procese –
As që i sheh një bletë;
Mjerimi në sytë e saj?
Ta ndash nga lule’ vet.

Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com