Poezi nga Abdurrahim Karakoç:

DO VIJ

Edhe po të jenë vitet njëzet apo tridhjetë

Edhe po të jenë rrugët me borë, lloç e akull

Trupi im i lodhur, uritur e etur po të jetë

Një ditë këmbëzbathur, këmishë djersitur

Do vij, më prit

Ndoshta së shpejti e ndoshta më vonë

Mbi shpinë kujtimet e në flokë të bardhat

Ditë, datë nuk di por gjithsesi

Me një zell, durim e përpjekje të pafund

Do vij, më prit

Mos mendo s’e harroj, e mundur nuk është

Mos beso edhe po të thonë nuk do të vjen

Mos e humbë shpresën në kalimin e kohës

U vonua, duke thënë mos u hidhëro

Do vij, më prit

Mbase në një mbrëmje të ngrohtë vere

Mbase në një mbrëmje të verdhë vjeshte

Mbase në mbrëmjen e bardhë të dimrit

Në duar me buqetë me lule të kaltërta

Do vij, më prit

Edhe po t’i marrë vërshimi të gjitha urat një nga një

Kam premtuar një herë pengesë nuk njoh

I mbuluar nga bora, maleve me dëborë duke kaluar

Me një copë bukë e një pikë ujë në gojë

Do vij, më prit

Edhe po që se nuk na e kthen rininë e humbur

Do të na bashkojë një ditë Ai që na ka ndarë

Dhe me dashurinë më të pastër në brendi

Me zemër të pastër e mbushur me ty

Do vij, më prit

(Përkthyer nga Fatjona Bajraj) / KultPlus.com