Poezi e shkruar nga Frederik Rreshpja.

Ka filluar të plaket nëna.
Fytyra e saj po mbulohet me rrudha.

Po mbulohet me një pleqëri të bukur
Që është kjo rrjetë e bukur që hedh kha mbi nënën time.

Dhe duart që më mbanin tani janë rënduar.
Po s’ka gjë. Nga shpirti i saj
zgjaten duar të tjera që më mbajnë pezull.

Ecën ngadalë nëpër dhomë.
Nganjëherë më pyet për librat që po shkruaj,
por s’më ka pyetur kurrë pse s’kam shkruar asgjë për të.

Se nëna e di,
Fjalën e parë në botë ia thashë asaj.
Dhe fjalën e fundit në botë do ia them asaj.