Poezi nga Flamur Foniqi

n’mure t’erruna mbas hanës

si trohë ke me m’gjetë

nën qiri t’ram n’dërla…

si mall t’harrum n’fletë

me nji qoshe t’çarë…

ku gëzof i shqyer virrej

ke me pa t’veshun n’dikan

që n’vetmi gjallë shtirej

pak ma tutje si shkretim

kur s’jam ndje i kësaj bote

nji mindil qendisun n’lot

më ka ngja’ si dora jote

ka rrnu si therrë n’mish

t’paqenunit tand shpoti

i dërgum mas pëllumash

o i mjerë për korb n’çati…

n’kalldërm plakun veshlënë

njato hera qe e pashë

pa e m’vetur niste llafin

ja nji lule për njatë vashë

kur të nis vaji i qiejve

për nji kujtim s’do kesh ëndje

në nji çadër lodhur n’erë

do të ecin tok’ dy dhembje

dhe njatë breg ku grryet dhe

hijet vajit do ia thonë

ballë takuar s’do te ketë

si dikur n’muzgun e vonë

dhe ta dish se përjetsia

n’fletëz timen qe e rrallë

qenë dy gropëza mes fytyre

me njatë rrahje nën qepallë…

se mallet thyhen prajshëm

në britmë o në heshtje

s’vyen bota më pastaj

pa nji hap që vjell buzqeshje

nën a mbi dhe do jem

kockë tretun nën shputë

o kangë e pafundme

n’shpirtin tand t’butë!/ KultPlus.com