Poezi e shkruar nga Hasan Dajaku.

U farkove n’latë e kohnave,
Flamujt e gjakut i qëndise n’ballë,
N’krah të shekujve lule u rrite
Me gjak në zjarr të valë.

Bishat me dhëmbë shkëmbi e duar zjarri
U vërsulën më t’thurë n’robëri,
Grushtat e shtërnguar kulluan pika gjaku,
Dielli buzëqeshi në liri.

Koha bluajti lot, theu kokrra gjaku
Me gurë të saj zemrat i bani hi,
Drita s’e humb forcën…
Zgjidhet laku,
Merrët haku,
Dielli agon prapë në liri…

Punëtor je, zemra e tokës,
Dritë e diellit që s’fiket kurrë;
Punëtor je, shpresë e botës,
Zemër e qiellit që s’shkelet kurrë!

N’gjiun tënd gjej shpirtin e jetës –
Dy vargje pa i thurë për ty… (?)
N’gjiun tënd thuri këngën e shpresës –
Unë, biri yt i vogël, që rritem me ty…

Me rastin e 17 vjetorit të vdekjes së shkrimtarit Hasan Dajaku./KultPlus.com