Poezi nga Nikos Kazantzakis

Më pas mishi u tret, shikimet u ngurtësuan, rrahjet e zemrës u ndalën,
dhe mendja e madhe kërceu në majë të lirisë së saj të shenjtë,

fluturoi me krahë bosh, pastaj drejt nëpër ajër

u ngjit lart dhe u çlirua nga kafazi i saj i fundit, liria e saj.

Gjithçka si mjegull e brishtë u shpërnda derisa vetëm një britmë e guximshme

për një moment të shkurtër mbeti e varur në ujërat e qeta të errësirës:

“Përpara, djemtë e mi, lundroni përpara, sepse flladi i Vdekjes fryn me erë të mirë!”/KultPlus.com