Fitim Uka

Edhe në ditën kur më këpute
shpirtin me atë goditje të
pamëshirshme që i dhe dashurisë
tonë, teksa bija përtokë i dehur nga
dhimbja, kujdesesha për
ndërgjegjën tënde.

Plagët që morra nga çdo goditje e
frikshme dhe e befasishme, i fshihja
prej teje, por secila kishte emrin
tënd.
Për fajin tënd i kërkoja falje botës,
pa e ditur arsyen!

Se kisha kuptuar kurrë, që ndjenja e
sinqertë do të flakej kaq thjeshtë, e
lehtë do të këmbëhej në pazarin e
mbrëmjes, për një çmim më të lirë.

Çdo frymëmarrje e imja, nuk ishte
gjë tjetër vetëm një ëndërr më
shumë për të qenë me ty. E, nuk e
kisha kujtuar kurrë, që frymëmarrja
ime ishte asfiksimi yt!

Isha hija jote edhe në terr.
Isha akrepi i vetëm që lëvizte në
kohën tënde të ndalur.
Isha “ne”, që sfidonte perspektivën
tënde “unë”!
Isha pak, – ishe shumë!

Dhe, prap, të pafuqishëm, për t’i
dhënë fund!/ KultPlus.com