Halil Matoshi

Dita kur u ndal lufta

Syrgjynosun andërr kam pa babën
Tue kthye vadën n’livadh
te Lisi i Kanjushës
tue ja ndjellun kthimin

E nânën n’bahçe me kepë t’reja rreth qafe

Asht nji nga ditët historike
po me ndaljën e luftës nuk ndalet mjerimi
E parëndomtë âsht ajo ditë vuejtjesh si kalendar datash
të shlyeme

Gra e nâna dhe aty këtu naj burrë
Tue lyp trupa nëpër varreza masive naj shéj vaje me bâ taman

Zogjtë fluturojnë ngatrrueshëm
Krahëdjegun
të mbijetuemit kthehën tek trualli

(Disa nuk u kthyen kurrë
Edhe pse me vite e vite i kërkuen
Për nji vorr nji prehje)

Ndoj oxhak qindroi mbi të lejlek
i djegun si flamur i leckosun
dhe votra nxjerr tim

Ndoj vorr mbet zbrazun
Sall me emnin e t’vramit

Ndoj orë u gjet tue matë kohën
e tjetërkujt
Ndoj këpucë tue shkel udhët pa njeri

Ndoj shpi me shpella t’hapuna
nga gjyle topi si gojë kulshedre
Ku mundet nji dritare me u vù
Ndoj mur si qiell i zhbiruem kujtimesh dhe sh’pia n’tuebâmje

Si në fotografinë e Hazir Rekës
Nji derë megjithë xhama të veturës
Zastava 101 prodhim jugosllav
ngjyrë e verdhë dheu
gjetun në varrezat e kerreve shtangun në baltën e gjallë
që ende avullon e vjen aromë shpie

Shqiptari që mbeti gjallë
lyen me lloq koren e jetës ardhmëninë e tij
e të fëmijëve… / KultPlus.com