Poezi nga Plator Gashi

u kam lakmi atyne qindra
triliona njerëzve qi s’janë le kurrë,
qi s’kanë vuejtë kurrë nga vaji i parë
në duer të ndrikullës, kasnec

i nji të ardhmeje të skëterrshme.
atyne qindra triliona njerëzve
qi s’do t’u duhet kurrë
me u marrë me kufizimet rënkimplota

të të kanunit njeri,
me dhunën e ndërsjellë
për të cilën s’ka faj askush
e nga e cila pësojmë të gjithë

dyfish, sepse asnjilloj përgjegjësie
s’mjafton.
atyne qindra triliona njerëzve
qi s’u duhet me u vetëdhunue

për me i ra në fije se çka me ba në jetë
pa u shndërru në vegël të ndonji djalli
kinsegojartë-e-shpirtbardhë.
atyne njerëzve qi s’do t’heqin kurrë

nga shuemja e të dashunve të tyne
sepse janë nji me ta, në vazhdimësi
njëherësh të përhershme e të jashtëkohshme.
atyne qindra triliona njerëzve

qi s’u duhet me i hapë sytë në mengjes
sepse i kanë përherë të mbyllun,
të mbyllun ndaj përkohshmënisë
të çdo gjaje të mirë.

por si krijesë e dobët
e kryeneçe
muj me thanë me bindje të plotë
se edhe ata qindra triliona njerëz,

t’kishin pasë mundësi,
do t’më kishin lakmi
se sot pa le mirë dielli
e dava ni copë bukë e mjaltë
me ty. /KultPlus.com