Poezi nga Liridon Mulaj

Ti vogëlush
nuk i njeh rranjët e tua,
me fasada baroku je
rrit e ndër streha të bardha
të Europës, belbëzove tingujt
e parë të panjohun për ne.
Nuk të vranë zingjirët e kolonizimit ,
e as rrethprerjet e detyrueme ,
tradicionale , me gjase rite krejt
idiote.
Kurbat e statistikave,
nuk ta zbehen lumtuninë,
e mbi ne gjithmonë Zoti pati nji emen.
As lindjen e mesme nuk e dijte,
globit i re vizë aty ku lapsi
yt i zi, si gjaku i yne , ndaloi.
Në Algjeri, Marok, Shqipni, Berlin
apo Athinë.
kudo ku besohet jeta post vdekjes.
E prapë në gjuhën e parë mu gjegje:
” Merci” kur ti putha duart.
Terrorit nuk i dhamë emen as kombësi,
se njeriu qe vret njeriun
asht vetja kundër
vetes,
i kredhun në pasqyrën e së shkuemes.
“Allahu Akbar”
“Santa Maria”
“Jesus Christo”
“Nel nome del padre , del figlio,
e dello spirito santo”
E ne njisoj kjajmë,
e po njisoj vrasim
në ajrin e trandun ,
në tokën e mysët
e nën të njëjtin qiell,
përsërisim vetveten:
“Allahu Akber versus Dio”
Ne , të zhbamunit e Babelit,
me gjuhen, ndërruem dhe shpirtin… / KultPlus.com