Poezi nga Sharl Baudlaire

Sonte hëna kaq përtace po rri duke ëndërruar;

Si një grua e bukur që me dorën e saj të lehtë,

Mes shumë jastëkëve përkëdhel e shpërqëndruar,

Përpara se të flerë, profilin e gjinjve të vet,

Lart mbi shpinat e atllasta të orteqeve të butë,

Pas dergjieve të përzgjatura dorëzohet e zalisur,

Sytë bredhin ndër vegime të bardha, që aq urtë,

Fillojnë e i ngjiten kaltërsisë si yje të stisur.

Kur mbi këtë glob, në ngashërimin e saj të trishtë,

Një lot tinzar, ajo ngandonjëherë lë të bjerë,

Një poet i mëshirshëm, që gjumin shpirtit ia ka nxjerr,

Atë cirkë të bardhë në zgavrën e dorës e vë lirisht,

Me tërë reflekset e arta të një cope guri të çmuar,

E diku në zemër, larg rrezeve të diellit e mban./KultPlus.com