Arjola Zadrima

Ti që e don deri në koc,
shihe,
asht e re ,
e bukur,
ndërsa pemët plaken,
lulet vyshken,
diejt perëndojnë,
veç sytë e saj shkreptijnë.
Ti që e prangos,
e muros,
ja merr shpirtin.
Ti që e vret pa vdekje,
ia fik zemrën,
a ja ndjen vitet kur i bien si gjethe?
Ti Zot i atij barku që s’t’ka lind,
a e ndin si gërsasin lot pa za?
Ti që e dashke deri në koc,
e kapërthehesh mbas mitrës amë,
ndija qelizat tue jehue,
ajo që s’mundesh me e poshtnue,
asht femën,
grue,
Shejtneshë
NANË.