Ndue Ukaj

Gjergj, 
Që nga janari kur ike
Në çdo pranverë çelin lule t’këqija. 
Arbnit janë të trazuar në mjegullnajën e trishtimit.
Rrëshqasin si nëpër akullnaja dhe nuk gjejnë qetësi.
Në pyllin e dilemave, s’i shohin portat e lirisë,
As lapsin e urtisë, 
As përkrenaren e krenarisë,
As shpatën e lirisë.
As Pal Engjëlli nuk është askund. 
Ka shume zbrazëti dhe pikëllim. 
Gjergj, e sheh?
Që nga janari i akullt
Arbnit kanë humbë algoritmin e jetës.
Varkat i kanë mbushë me mosmarrëveshje e trishtim.
Dhe të trullosur bredhin rrugëve të boshatisura,
Atyre shkrepave të thepisura, 
Bjeshkëve të Nemuna
E Adriatikut të trazuar.

Zemra u kullon, 
Por nuk duan kurim. 
Ndërgjegjja i bren, 
Por nuk duan pendim.

Gjergj, Arbnit janë të trazuar
Dhe ikin e s’dinë ka vejnë. /KultPlus.com

( 17 Janar 2018, ©)