Vajzë e vogël në Hiroshimë

30 Mars, 2018 - 7:31 pm

Poezi nga poeti turk Nâzım Hikmet, përkthyer nga Faslli Haliti.

Vajzë e vogël në Hiroshimë
(bashkëvendëses sime)

Hapmani derën, jam unë…
trokas në derën e të gjitha shkallëve
por askush s’më sheh
sepse fëmijët e vdekur, askush s’arrin t’i shohë.

Jam nga Hiroshima dhe atje kam vdekur
shumë vite më parë. Shumë vite do të kalojnë.
Isha shtatë vjeçe, atëherë: edhe tani jam po aq,
sepse fëmijët e vdekur nuk bëhen të mëdhenj.

Kisha flokët të shndritshëm, zjarri m’i përzhiti,
Kisha sy të bukur, të kthjellët, zjarri m’i qelqoi.
Një grusht hi, kjo jam unë tani
sepse hirin pastaj e shpërndau era.

Hapmani derën; ju lutem, jo për mua
Sepse mua nuk më duhet më as bukë as oriz:
nuk kërkoj më as edhe sheqer:
një fëmije të djegur si një gjethe e thatë s’i duhet më.

Ju lutemi më vini një firmë këtu,
ju lutem ju njerëzve të gjithë botës;
firmosni, ju lutem, që zjarri të mos djegë fëmijët
dhe të mund të hanë gjithmonë sheqer.

Të ngjajshme