Poezi nga Bajram Mjeku

Ti duhet të vdesësh patjetër të lindësh përsëri

Një ditë kur çelin lulet me vajin tënd të parë

Besimi yt i vetëm të heshtësh në këtë botë

Kallje truri katarsë shpirti të mos përjetosh

Megjithatë, ti duhet ta jetosh jetën nga fillimi

Qetë shumë qetë urtaku im qetë dhe pa e vrarë

Miqtë tuaj; kitara, dhoma e errët, librat, vetmia

Përditë të gërryejnë si shtratin e lumit të fryrë

Merr guxim udhëto një ditë drejt detit Marmara

Atje ku fle dashuria jote e parë dashuria e mbramë

Po ti nuk ke guxim as hapin e parë ta qesësh

Ke frikë se fryhet deti e barka nuk të mban

A e ndjenë derisa vështron me shqisa nëpër kohë

Se optimizmi yt paskësh qenë sall rrenë

Që e trillojnë bukur poetët e mëdhenjë në botë

Derisa në skenë i sheh aktorët e përgjumur

Si nuk pranon shpirtërisht, botërisht s’pranon

Mashtrimin e tjetërkujt, mbretërinë tënde të humbur

Alfabetin mësoje nga fillimi këngën thure vet

Kohës nuk i dihet e fati mund të lind

Një ditë me shi kur papritur shkrepë drita diellore

Ti duhet të vdesësh patjetër, ti duhet të vdesësh

Bota është e vogël për dashurinë tënde të madhe./ KultPlus.com