Poezi nga Migjeni

Vjeshtë në natyrë dhe vjeshtë nder ftyra t’ona…

Afshon erë e mekun, lëngon i zymtë dielli,

lëngon shprt’ i smuem nder krahnore t’ona,

dridhet jet’ e vyshkun nder gemba të një plepi.

Ngjyrët e verdha losin në vallen e fundme –

(dëshir’ e marrë e gjethve që një nga një vdesin!)

Gëzimet, andjet t’ona, dëshirat e fundme

nepër balta të vjeshtës bashkë me gjethë po shkelin.

Një lis pasqyrohet në lotin e qiellit,

tundet dhe përgjaket në pasjon të viganit:

Jetë! Jetë unë due! – e frymë merr prej fellit,

si stuhi shkynë ajrin… por në fund i a nisë vajit.

Dhe m’at vaj bashkohet horizont’ i mbytun

në mjergullë përpise. Pemët, degët e lagun

më nji vaj i mshtjellin në lutje – por kotë! E dinë të fikun

se nesër do vdesin… Vall! A ka shpëtim ndokund!

Mallëngjehet syni, mallëngjehet zemra

n’orën e vorresës, ku heshtin damaret,

e vorri naltohet nën qiella ma t’epra

me klithëm dëshprimi që në dhimbë të madhe xvaret.

Vjeshtë në natyrë dhe vjeshtë nder ftyra t’ona…

Rëndoni dëshirat, fëmitë e jetës së varfun;

rënkoni në zije, qani mbi kufoma

që stolisin vjeshtën nepër gemba të thamun.