Poezi nga Anne Bronte
Lamtumirë për ty! por jo lamtumire
Për të gjitha mendimet e mia më të dashura për ty:
Brenda zemrës sime ata do të banojnë akoma
Dhe ata do të më gëzojnë dhe do të më ngushëllojnë.
O, e bukur dhe plot hir!
Nëse nuk do ta kishe takuar kurrë syrin tim,
Nuk kisha ëndërruar një fytyrë të gjallë
A mund të fantazohet sharmi deri më tani i jashtëzakonshëm.
Nëse mund të mos e shoh përsëri
Kjo formë dhe fytyrë kaq e dashur për mua,
As nuk e dëgjoj zërin tënd, përsëri nuk do të më binte mendja
Ruani, për ajet, kujtesën e tyre.
Ai zë, magjia e tonit të të cilit
Mund të zgjoj një jehonë në gjoksin tim,
Krijimi i ndjenjave që, vetëm,
Mund ta bëj shpirtin tim të qetësuar.
Ai sy qeshur, rrezja e diellit e së cilës
Kujtesa ime nuk do të çmohej më pak –
Dhe oh, ajo buzëqeshje! shkëlqimi i gëzueshëm i të cilit
As gjuha e vdekshme nuk mund të shprehet.
Adieu, por më lër të çmoj,
Shpresa me të cilën nuk mund të ndahem.
Përbuzja mund të plagoset, dhe ftohtësia të ftohtë,
Por gjithsesi më mbetet në zemrën time.
Dhe kush mund të tregojë përveç Qiellit, më në fund,
Mund të përgjigjem të gjitha mijëra lutjeve të mia,
Dhe ofertoni që e ardhmja të paguajë të kaluarën
Me gëzim për ankth, buzëqeshje për lot?./KultPlus.com
