Daniel Day-Lewis është kthyer sërish në botën e aktrimit me një foto të parë në filmin ”Anemone”, sipas “The Hollywood Reporter”.
Projekti nga “Focus Features” do të ketë premierën në “Festivalin e Filmit në New York”, i cili nis më 26 shtator dhe zgjat deri më 13 tetor dhe shënon rikthimin e fituesit të trefishtë të çmimit “Oscar” pas tetë vitesh “në pension”.
Është debutimi i parë i tij si regjisor në një film me metrazh të gjatë për djalin e Lewis, Ronan Day-Lewis dhe është bashkëshkruar nga të dy ata.
Përshkrimi zyrtar e cilëson “Anemone”-n si “një dramë familjare magjepsëse për jetë të shkatërruara nga trashëgimi të dukshme, të pajetueshme të dhunës politike dhe personale”.
I vendosur në veri të Anglisë, filmi ndjek një burrë në moshë të mesme (Sean Bean) që “niset nga shtëpia e tij në periferi për një udhëtim në pyje, ku ribashkohet me vëllanë e tij eremit (Day-Lewis). Të lidhur nga një e kaluar misterioze e ndërlikuar, dy burrat ndajnë një marrëdhënie të tensionuar, herë pas here të butë , një marrëdhënie që u ndryshua përgjithmonë nga ngjarje shkatërruese dekada më parë”.
Përveç interpretimit “të pamëshirshëm” të aktorëve kryesorë, *Anemone* sjell punë të spikatur mbështetëse nga Samantha Morton dhe Samuel Bottomley, si dhe një kinematografi spektakolare në format të gjerë nga Ben Fordesman”.
“Anemone “ është filmi i parë artistik i Day-Lewis që nga “Phantom Thread “i vitit 2017.
Përpara publikimit të filmit, aktori kishte lëshuar një deklaratë në revistën “W” se “ nuk do të punonte më si aktor dhe se ishte jashtëzakonisht mirënjohës ndaj të gjithë bashkëpunëtorëve dhe audiencës së tij gjatë shumë viteve.
”Ky ishtë një vendim privat dhe as ai dhe as përfaqësuesit e tij nuk do të bëjnë ndonjë koment të mëtejshëm mbi këtë temë”, shtoi aktori.
“E dija që ishte e pazakontë të bëja një deklaratë të tillë. Por doja të vija një vijë ndarëse. Nuk doja të tërhiqesha përsëri në një projekt tjetër. Gjithë jetën kam folur për mënyrën se si duhet të ndaloj së aktuarit, dhe nuk e di pse këtë herë ishte ndryshe, por impulsi për të ndaluar më pushtoi dhe u shndërrua në një detyrim. Ishte diçka që duhej ta bëja… Më vjen keq të përdor fjalën e tepërdorur ‘artist’, por kishte diçka nga përgjegjësia e artistit që rëndonte mbi mua. Duhet të besoj në vlerën e asaj që po bëj. Puna mund të duket jetike. Madje e parezistueshme. Dhe nëse audienca e beson atë, kjo duhet të jetë e mjaftueshme për mua. Por kohët e fundit, nuk ishte”, përfundoi Daz-Lewis. /atsh/ KultPlus.com
