‘Je e lodhur (besoj)’ nga Edward Estlin Cummings
Je e lodhur,
(Besoj)
Prej lëmshit të përhershëm të jetës dhe veprës;
Ashtu jam edhe unë.
Eja me mua, atëherë,
T’i ikim larg, shumë larg –
(Vetëm unë e ti, kupton!)
Ti lodrove,
(Besoj)
Dhe vajte e prishe lodrat që deshe më shumë,
Dhe je paksa e lodhur tani;
E lodhur me gjëra që prishen, dhe –
Veç e lodhur.
Siç jam unë.
Por sonte unë vij me një ëndërr ndër sy,
Dhe trokas me një trëndafil në derën e pashpresë të zemrës tënde –
Hapma!
Pasi do të të tregoj vende që nuk di Njeri,
E nëse dëshiron,
Vende të përsosura Gjumi.
Eja pra me mua!
Do të ta mbush me ajër atë flluskë magjepsëse, hënën
Që vozit prej kur s’mbahet mend;
Do të të këndoj këngën e jacintit
Të yjeve të mundshëm;
Do mëtoj stepat e patrazuara të ëndërrimit,
Deri sa të gjej të Vetmen Lule
Që do ta mbajë (besoj) zemrën tënde vocërrake
Ndërsa hëna zë të shfaqet prej deti.
Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com
