Etiketë: Halil Matoshi

– Në vend ngushëllimi për Xheraldina Maria-n, poezi nga Halil Matoshi.

E njoh nji grue – Nosit lasgushian – qe heq nga vetja copa mushknishe e melqie me e ushqye zogun e saj n’flat’rim…
Shkul veten – jep asaj – me e mbajte te gjalle, ne jete!
Qe s’fle me dite e nete te tana me i sjell pak gjume BEBES se saj!
Qe grith qiellin per me i sjell fresk BEBES kur ka zjarmi!
Hap flatrat dhe merr za nga tan zogjt e rruzullimit me ia kendu NINULLAT ma t’bukura e me ia ndjell gjumin…
E njoh nji NANE qe e bante dyfish ma vigane luften e BEBES se saj!
Me jetue!
E njoh nji NJERI qe asht shkri per NJERIUN: Xheraldina Maria, Xheraldina Rexhepi!
Dhe BEBA iku ne qiell dhe NOSITI ende heq e jep: FRYMEN E SAJ – qe kujtimi i BEBES me rrnue si sinonim i luftes titanike per jete!!!
Lamtumire REBEKA!
FORCE per NANEN!
Ajo tash te buzqeshe nga nalte Xheraldine, ajo tash – jam i bindun – ka me u kujdes per ty;
Ajo asht ENGJELLI Yt qe te rri prane; te jep buke e uje kur ke uri; te mbulon kur nerth; te ngushellon kur vuen; te shoqnon kur vetmon…
Ti nuk je vetem Xheraldina Maria.
E sheh nji qytet i tane jane me Ty – sepse BEBA ishte luftetarja e ketij qyteti – sinonim shembullor i luftes per jete!
BEBA asht perzie me ajrin dhe aromat e luleve ne Kosove!
BEBA po flen, mos e zgjoni!
Edhe ashtu tre te katertat e njerzimit ne cdo kohe jane ne gjumin final!
Dhembjen ndajme me Ty!
U prehte ne paqe REBEKA – Juve u mbulofte Hyu me hirin e bekimeve!
Sot duhet me ba gajret!

Poezi nga Halil Matoshi

Nanë po narth më mbulo, nanë më trego një prrallë më shumë xhezdisje e flori,
m’i jep yjet ose sëpaku hanën nanë,
bamu urë të kaloj mbi re ta zë ylberin,

Dua të ha, jam untë, kam etje,
nanë qitma do ujë, nanë më lajë,
më përkund më fort, thirrma gjumin,
më dëfto një ëndërr të bukur, nanë
kam frikë më merr në gji,

më thurr një triko të re nga leshi, ama bëje të butë pambuk,
një pale qorape dorza një kapuq, ose shthur këtë triko të vjetër ma bëjë një të re,
ma ndaj gjinin boll kam pi, më vish nanë me gunë e babës,
më rrit më shpejt më bëj njeri,

nanë mos shko të dajtë ose merr’m edhe mua, pantollonat mi laj, kepucët mi lustro të shohë me qartë udhët,
nanë mos flej rrëfe, ose sëpaku zbardhma natën, dritë dua më shum në dritare,
hiqe atë perde të mallkuar nanë,

kam vapë, më flihet, ma errso ditën, zjarrin ndizma, mi hiq ethet nane…

Mos qaj nëse nuk kthehem ose më mirë të them mos u merzit se…kthehem shpejt…

Shko atje ama atë, eja këtu bëje këtë,
kështu jo ashtu, andej jo këndej,
kurrë su lodh as fjeti kurrë as s’u hidhëru në mua.

Një ditë buzë dritareve të një treni
afër një dritarje që e donte dikur e tashti iu dok e neveritshme sepse më nuk sillte ajër të delirë dhe freski, ajo fjeti oj…

nanë, oj nanë, nanë oj, e thirra deri në qiell, thirrja mu kthye sërish prapsht pasi nuk i përkiste më askujt
dhe e di tërë jetën do më mbes si ofshame oh nanë, e lotova e qava e dënesa, nuk më dëgjoi…
ishte lodh nana nga kërkesat e shumta e monotone që i shtron rritja e një fëmije…

Unë vrapoja nëpër trenin e çmendur,
tentoja ta frenoj sall një çast t’ia hapë
atë dritare të mallkuar që të ngopet frymë nana,

e urrej sëtepërmi atë dritare që s’i pruri boll ajër te delirë,
nana nuk fle, ajo me një fustan të bardh fluturoj nalt…
Nana, e lumja!

Poezi nga Halil Matoshi

ia kam pa tmerrin tek i randonte n’çerpikë
kur shihte në TV gra të thyeme moshe
të ndjekuna armiku
që dikush i tërhiqte zvarrë mbi ndoj thes të dhintë apo ngrykë si
fëmijë të ngrim’ acarri, grumbulluq në ndoj karro me rrotë të
shfryme… të mos flas kur ndjente vajtime mbi fëmijë e burra të
grimë thike
nana s’bante as dh’et hapa pa u mbush’ frymë
në duart e policisë serbe kur rashë
dhe u bana gati për pushkatim çuditnisht qëndroi pa b’za
si ni staue pej dheu e shtangun
seciles arkeologët ia marrin masat
dhe përmasat ia hamendin moshën pulsin rrezistencën ndaj
përplasjeve
dhe tundimet e tokës nanë
dhe munohen me ia gjet fillin e gjallesës
dhe me ia konstruktue ni vdekje tepër tragjike dhe me ia shkaktue
ni dhimtë të madhe sa vrasja e djalit ni tmerr të pakufishem sa
historia botnore me ia thur pastaj ni trill letrar
dhe me e ba ni dramë gjithkohësie
nga e thjeshta e heshtur nga ni nanë
e kam shikue beftë
dhe sall sytë i kanë leviz
sa për t’ma ba me dije se e kam lanë të gjallë
prit’m nanë kam dashtë me i thanë
dhe zani m’ka tradhtue…
e ndjej edhe tashti ajo m’ thosh’
nuk kam me dekë pa ardh nga syrgjyni bir
jam qindpërqind i sigurt se ka dashtë më më thanë me dekë nuk
kam po ia ka vu dorën gojës
mos ban sakrilegj
mos me i dal ofshamë
ajo u ba ni nanë fantastike dhe më priti
me ma pa ballin pa gjak duart me m’i shtrëngue pa zingjirë
u bana dhe unë ni djal durimtar dhe ia prita dekën e bardhë
hijeshinë e qefinit
pashë sa le’t asht me e bajt nanën në supe
pesë djel të rritun…tek ndërrohet me bijtë e tyre
(aq e le’të ish nana dhe të duket sikur të dyja kambët po të
sharrojnë në dhe – ndoshta asht krejt njajt sikur ajo ka bartur
fëmijë në bark, veçse ti tashti ke mërzi ajo atohera asht e gzueme,
ajo po bante jetën!?)
ma pa lirinë
ia pashë dekën…/KultPlus.com