Barbara

Poezi nga Jacques Prévert

Shqipëroi: Vasil Qesari

Mos harro Barbara,
Binte shi atë ditë në Brest.
E ti e qeshur ecje,
E lehtë, e gëzuar, e bërë qull
Nën litarët e shiut …
Mos harro Barbara !
Shiu s’pushonte në Brest,
E ne u pamë në rrugën Siam.
Ti qeshje
E unë të buzëqesha.
Ty që nuk të njihja
Ti që nuk më njihje.
E mban mend,
Pa tjetër e mban mend atë ditë !
Një burrë nën’ një portë qe strehuar
Dhe thirri emrin tënd:
– Barbara !
E ti rende drejt tij nepër shi
Hareshëm, e qeshur, tërë lumturi
E në krahë ju hodhe …
Mos e harro këtë Barbara,

E mos u dëshpëro nëse të flas me ti
Kështu u flas të gjithë atyre që dua
Edhe kur i kam parë vetëm një herë.
Kështu u flas gjithë të dashuruarve,
Edhe pse s’i kam njohur kurrë !
Mbaje mend Barbara,
Mos e harro
Atë shi të butë e të lumtur
Mbi fytyrën tënde të bukur,
Në atë qytet të lumtur.
Atë shi mbi det,
Mbi mal,
Mbi anijen Ouessant.
Oh,Barbara,
Lufta është idiotësi !
Ku je, ku ndodhesh ti tani
Nenë këtë shi të metaltë
Prej zjarri,çeliku e gjaku ?
Ku është ai që në krahë
Të shtrëngonte plot dashuri
Është vrarë, zhdukur a është ende gjallë ?
Oh, Barbara
Bie pambarim shi në Brest
Siç binte atëherë,
Po s’është njëlloj,
Gjithçka ka ndryshuar
S’është shi kobi a dhimbje patreguar
S’është më as stuhi
Hekuri, çeliku e gjaku,
Por thjesht ca re të mbetura
Hequr zvarrë si lango rrugësh
Si zagarë që heqin shpirt
Përrenjve të Brestit
E që kalben larg
Larg, shumë larg,
Aty ku gjurmë
S’u mbetet më … / KultPlus.com

‘Kjo kângë veç për ne ȃsht, për mu’ që t’deshta, për ty që m’deshte’

Jacques Prévert

Gjethet e vdekuna

Oh sa kisha dashtë t’i kujtosh
Ato ditë t’bukura me dashni plot
Atëherë jeta ishte ma e bukur
Dhe dielli ngrohte ma shumë se sot.
Gjethet e vdekuna mblidhen me lopatë,
E sheh që nuk kam harru’,
Gjethet e vdekuna mblidhen me lopatë,
Kujtimet dhe pendimet gjithashtu.
Dhe era e veriut u gjen strehëz
Në natën e ftohtë të harresës.
E sheh që nuk e kam harru’
Kȃngën që ma pate këndu’.
Kjo kângë veç për ne ȃsht,
për mu’ që t’deshta, për ty që m’deshte.
Atëherë kur ishim bashkë,
unë që të deshta, ti që më deshte.
Por jeta ndan ata që duhen,
Ngadalë dhe në heshtje.
E deti fshin mbi rȃnë,
Gjurmët e dashnorëve të ndamë.
Gjethet e vdekuna mblidhen me lopatë,
Kujtimet dhe pendimet bashkë mbetën
Por dashnia ime e zjarrtë
Buzëqesh dhe falënderon jetën.
Ti ishe aq e bukur e unë t’deshta aq fort,
Tash si mundem me t’harru’ dot?
Atëherë jeta ishte ma e bukur
Dhe dielli ngrohte ma shumë se sot.
Ti ke qenë mikja eme ma e mirë,
Unë s’e kam ndërmend me u pendu’,
Dhe kangën që ma këndove
Kurrë, kurrë s’kam me harru’!

Përktheu: Ag Apolloni / KultPlus.com

PR.2005.12.2 : Jacques Prévert et la chatte Agathe , André Villers Photo envoyée par la Maison Jacques Prévert 50440 Omonville-la-Petite Fanny Kempa Responsable de la Maison Jacques Prévert Direction du patrimoine et des musées Maison Jacques Prévert – 50440 Omonville-la-Petite T. 02 33 52 72 38 – 06 89 33 07 60 – Courriel : [email protected]

Të rinjtë që duhen puthen në këmbë

Poezi nga Jacques Prévert

Të rinjtë që duhen puthen në këmbë
Përballë portës së natës
Dhe kalimtarët që kalojnë i tregojnë me gisht
Por të rinjtë që dashurohen
S´ndodhen aty për askënd
Është vetëm hija e tyre
Që dridhet në errësirë
Duke shkaktuar tërbimin e kalimtarëve
Tërbimin e tyre përbuzjen e tyre nënqeshjet e tyre
Zilinë e tyre
Të rinjtë që dashurohen s´janë aty për askënd
Ata janë gjetiu shumë më larg se nata
Shumë më lart se dielli
Janë në shkëlqimin verbues të dashurisë së tyre të parë.

Barbara

Poezi nga Jacques Prévert

Mos harro Barbara!
Binte shi ate dite ne Brest
E ti e qeshur ecje
E lehte,e gezuar,e bere qull
Nen litaret e shiut…
Mos harro Barbara!
Shiu s’pushonte ne Brest
E ne u pame ne rrugen Siam,
Ti qeshje
E une te buzeqesha
Ty qe nuk te njihja
Ti qe nuk me njihje
E mban mend
Pa tjeter e mban mend ate dite!
Nje burre nen nje porte qe strehuar
Dhe thirri emrin tend:
– Barbara!
E ti rende drejt tij neper shi
Hareshem,e qeshur tere lumturi
E ne krahe ju hodhe…
Mos e harro kete Barbara
E mos u deshpero ne se te flas me ti
Keshtu u flas te gjithe atyre qe dua
Edhe kur i kam pare vetem nje here
Keshtu u flas te gjithe te dashuruarve
Edhe pse s’i kam njohur kurre!
Mbaje mend Barbara
Mos e harro
Ate shi te bute e te lumtur
Mbi fytyren tende te bukur
Ne ate qytet te lumtur
Ate shi mbi det,
Mbi molo,
Mbi anijen Ouessant!
Oh, Barbara
Lufta eshte idiotesi !
Ku je,ku ndodhesh ti tani
Nen kete shi te metalte
Prej zjarri ,celiku,e gjaku ?
Ku eshte ai qe ne krahe
Te shtrengonte plot dashuri
Eshte vrare,zhdukur ,a eshte ende gjalle ?
Oh ,Barbara
Bie pambarim shi ne Brest
Sic binte atehere,
Por s’eshte njelloj
Gjithcka ka ndryshuar
S’eshte shi kobi a dhimbje patreguar
S’eshte me as stuhi
Hekuri,celiku e gjaku
Por thjesht ca re te mbetura
Hequr zvarre si lango rrugesh
Si zagare qe heqin shpirt
Perrenjve te Brestit
E qe kalben larg
Larg,shume larg
Aty ku gjurme
S’u mbetet me …”/KultPlus.com

Barbara

Poezi e shkruar nga Jacques Prévert. (Shqipëroi Vasil Qesari)

Mos harro Barbara,
Binte shi atë ditë në Brest.
E ti e qeshur ecje,
E lehtë, e gëzuar, e bërë qull
Nën litarët e shiut …
Mos harro Barbara !
Shiu s’pushonte në Brest,
E ne u pamë në rrugën Siam.
Ti qeshje
E unë të buzëqesha.
Ty që nuk të njihja
Ti që nuk më njihje.
E mban mend,
Pa tjetër e mban mend atë ditë !
Një burrë nën’ një portë qe strehuar
Dhe thirri emrin tënd:
– Barbara !
E ti rende drejt tij nepër shi
Hareshëm, e qeshur, tërë lumturi
E në krahë ju hodhe …
Mos e harro këtë Barbara,

E mos u dëshpëro nëse të flas me ti
Kështu u flas të gjithë atyre që dua
Edhe kur i kam parë vetëm një herë.
Kështu u flas gjithë të dashuruarve,
Edhe pse s’i kam njohur kurrë !
Mbaje mend Barbara,
Mos e harro
Atë shi të butë e të lumtur
Mbi fytyrën tënde të bukur,
Në atë qytet të lumtur.
Atë shi mbi det,
Mbi mal,
Mbi anijen Ouessant.
Oh,Barbara,
Lufta është idiotësi !
Ku je, ku ndodhesh ti tani
Nenë këtë shi të metaltë
Prej zjarri,çeliku e gjaku ?
Ku është ai që në krahë
Të shtrëngonte plot dashuri
Është vrarë, zhdukur a është ende gjallë ?
Oh, Barbara
Bie pambarim shi në Brest
Siç binte atëherë,
Po s’është njëlloj,
Gjithçka ka ndryshuar
S’është shi kobi a dhimbje patreguar
S’është më as stuhi
Hekuri, çeliku e gjaku,
Por thjesht ca re të mbetura
Hequr zvarrë si lango rrugësh
Si zagarë që heqin shpirt
Përrenjve të Brestit
E që kalben larg
Larg, shumë larg,
Aty ku gjurmë
S’u mbetet më …