Gjendje shpirtërore

Nga Mario Benedetti

Nganjëherë ndihem
porsi kodra e mjerë
të tjera herë ndihem si mali
dhe majat e tij të shumta.

Nganjëherë ndihem
porsi shkëmbinjtë e thepisur
të tjera herë si qielli
i kaltër, por tepër i largët.

Nganjëherë ndihemi
porsi burimet gurgulluese shkëmbore
të tjera herë si pema
me gjethet e fundit.
Ndonëse sot ndihem thjesht
si një lagunë e pagjumë
me një liman
ku asnjë varkë nuk ndodhet
një lagunë e blertë
e paqtë dhe e durueshme
njëlloj si algat
myshqet dhe peshqit e saj,
prehem në bindjen time
bindjen se një mbrëmje
do të afrohesh dhe vetes do t’ia shohësh pasqyrimin,
sepse do të pasqyrohesh duke më shikuar mua.

Përktheu nga spanjishtja: Elvi Sidheri. / KultPlus.com


Pauza e gushtit

Mario Benedetti

Madridi është zbrazur krejt
veç neve të paktët kemi mbetur
e për këtë pikërisht
prandaj arrijmë ta ndiejmë sërish
praninë e lulishteve dhe shatërvanëve
të parqeve dhe rrethrrotullimeve

në stinën e verës, si përherë
Madridi befas shndërrohet
në diç të paqtë, të njëzëshme
mirënjohës sakaq për praninë tonë
si kundërpeshë ndaj shumicës

është një gusht harlisje vetjake
pa tregtarë apo ombrella
pa shpura njerëzish, as mitingje
në asnjë muaj tjetër të vitit
të gjatë pafund
nuk krijohet dot kjo lidhje
kaq ndijore
mes këtij metropoli madhështor
dhe ne mëkatarëve fatmirësisht
pemët gjithaq janë bërë përsëri
protagoniste të ajrit të çlirët
si dikur
atëherë kur ekologjistët
akoma nuk ishin të pazëvendësueshëm

edhe zogjtë po harbojnë
rrahin flatrat mbi një qytet
që befasisht është shndërruar
në diç të jetueshme, të fluturueshme

madrilenët ia kanë mbathur tutje
nëpër male dhe në Marbella
në Ciudadela dhe Benidorm
në Formentor dhe Tenerife

duke na lënë në dorëzim pavetëdijshëm
ne të tjerëve që tashmë
më në fund ndihemi vetvetja
një Madrid kaq marramendës
thuajse të lirë, pastërtisht
të çliruar nga tymnajat, fort mikpritës

ku bredhim pareshtur si zotërit e tij
të ngazëlluarit e Botës së Tretë
shkelim shëtitoret e dëlira
plot solidaritet
të djersitur në afsh
shtatë palë këmishë

vera nuk është kohë zhurmimesh
veç paqe gjelbërimesh

të nginjur nga mëritë e pagjuma
ndihemi si asnjëherë
të gatshëm për pajtim

ndër çastet verore
vetë historia ndalet
e të gjithë zbulojmë një jetë të mpirë
por kur mbarojnë pushimet
përsëri do të kumbojnë
bori makinash, klithma, sirena
vdeksh në vend, rrofsh e qofsh
bombat e shpërthimet
dhe tingujt e kambanave të ëmbla metodike
përgjatë tre stinëve pjellore
e askujt nuk do t’i bjerë mendja më
për zogjtë apo pemët

Përktheu nga spanjishtja:
Elvi Sidheri. / KultPlus.com

“…sepse nuk je vetëm sepse unë të dua”

Nga Mario Benedetti
Shqipëroi Erion Karabolli

Mos u dorëzo, ende ke kohë
t’ia dalësh mbanë e sërish të fillosh
frikën ta groposësh, hijet t’i pranosh,
ta zgjidhësh lakun, prapë të fluturosh.

Mos u dorëzo se kjo është jeta,
të vazhdosh udhëtimin,
ëndrrat pas t’i ndjekësh,
ta shpengosh kohën
të pastrosh rrënojat dhe të shohësh qiellin.

Mos u dorëzo, të lutem mos u lësho,
edhe pse djeg acari,
edhe pse kafshon tmerri,
edhe pse hesht era dhe fshihet dielli,
ka ende zjarr shpirti,
dhe ëndrra gjallë ngeli,
sepse jeta është e jotja e dëshirat janë të tuat,
sepse e ke dashur dhe sepse të dua.

Sepse, njëmend, ekziston vera dhe dashuria,
sepse koha plagët do t’i shëroj patjetër,
thyeji drynat e dyert çeli,
mos u mbyll, braktisi muret e vjetër.

Jetoje jetën dhe prano momentin,
rikthe buzëqeshjen, këndoje tekstin,
çliroje veten dhe duart jepi,
hapi krahët dhe rinis fluturimin
gëzoje jetën dhe pushtoje qiellin.

Mos u dorëzo të lutem mos u lësho
edhe pse djeg acari,
edhe pse kafshon tmerri,
edhe pse hesht era dhe fshihet dielli,
ka ende zjarr shpirti,
dhe ëndrra gjallë ngeli,

sepse çdo ditë duhet filluar,
sepse kjo është ora dhe ky momenti i çmuar
sepse nuk je vetëm
sepse unë të dua./ KultPlus.com

‘Mos u dorëzo, sepse ke dashur jetën, e të dua’

Nga Mario Benedetti

Shqipëroi: Erion Karabolli

Mos u dorëzo, ende ke kohë
t’ia dalësh mbanë e sërish të fillosh
frikën ta groposësh, hijet t’i pranosh,
ta zgjidhësh lakun, prapë të fluturosh.

Mos u dorëzo se kjo është jeta,
të vazhdosh udhëtimin,
ëndrrat pas t’i ndjekësh,
ta shpengosh kohën
të pastrosh rrënojat dhe të shohësh qiellin.

Mos u dorëzo, të lutem mos u lësho,
edhe pse djeg acari,
edhe pse kafshon tmerri,
edhe pse hesht era dhe fshihet dielli,
ka ende zjarr shpirti,
dhe ëndrra gjallë ngeli,
sepse jeta është e jotja e dëshirat janë të tuat,
sepse e ke dashur dhe sepse të dua.

Sepse, njëmend, ekziston vera dhe dashuria,
sepse koha plagët do t’i shëroj patjetër,
thyeji drynat e dyert çeli,
mos u mbyll, braktisi muret e vjetër.

Jetoje jetën dhe prano momentin,
rikthe buzëqeshjen, këndoje tekstin,
çliroje veten dhe duart jepi,
hapi krahët dhe rinis fluturimin
gëzoje jetën dhe pushtoje qiellin.

Mos u dorëzo të lutem mos u lësho
edhe pse djeg acari,
edhe pse kafshon tmerri,
edhe pse hesht era dhe fshihet dielli,
ka ende zjarr shpirti,
dhe ëndrra gjallë ngeli,

sepse çdo ditë duhet filluar,
sepse kjo është ora dhe ky momenti i çmuar
sepse nuk je vetëm
sepse unë të dua./ KultPlus.com

‘Mos u dorëzo, sepse ke dashur jetën, e të dua’

Nga Mario Benedetti
Shqipëroi Erion Karabolli

Mos u dorëzo, ende ke kohë
t’ia dalësh mbanë e sërish të fillosh
frikën ta groposësh, hijet t’i pranosh,
ta zgjidhësh lakun, prapë të fluturosh.

Mos u dorëzo se kjo është jeta,
të vazhdosh udhëtimin,
ëndrrat pas t’i ndjekësh,
ta shpengosh kohën
të pastrosh rrënojat dhe të shohësh qiellin.

Mos u dorëzo, të lutem mos u lësho,
edhe pse djeg acari,
edhe pse kafshon tmerri,
edhe pse hesht era dhe fshihet dielli,
ka ende zjarr shpirti,
dhe ëndrra gjallë ngeli,
sepse jeta është e jotja e dëshirat janë të tuat,
sepse e ke dashur dhe sepse të dua.

Sepse, njëmend, ekziston vera dhe dashuria,
sepse koha plagët do t’i shëroj patjetër,
thyeji drynat e dyert çeli,
mos u mbyll, braktisi muret e vjetër.

Jetoje jetën dhe prano momentin,
rikthe buzëqeshjen, këndoje tekstin,
çliroje veten dhe duart jepi,
hapi krahët dhe rinis fluturimin
gëzoje jetën dhe pushtoje qiellin.

Mos u dorëzo të lutem mos u lësho
edhe pse djeg acari,
edhe pse kafshon tmerri,
edhe pse hesht era dhe fshihet dielli,
ka ende zjarr shpirti,
dhe ëndrra gjallë ngeli,

sepse çdo ditë duhet filluar,
sepse kjo është ora dhe ky momenti i çmuar
sepse nuk je vetëm
sepse unë të dua./ KultPlus.com

“Ndërsa unë të kam e nuk të kam prapë”

Nga Mario Benedetti
Përktheu Elvi Sidheri

Zemër parzmore

Sepse të kam e nuk të kam dot
sepse për ty mendoj
sepse nata syçelë qëndron
sepse shkon nata, “e dashur” të them
sepse erdhe sërish të marrësh vegimin tënd
ti, më e hijshme se çdo vegullim i yti
sepse je e bukur, kokë, këmbë e shpirt
sepse je mirësi, nga shpirti yt në timin
sepse ti fshihesh ëmbëlsisht në krenarinë tënde
e vogël, e ëmbël
zemër parzmore

sepse je e imja
sepse e imja nuk bëhesh dot
sepse të kundroj e vdes në vend
e më keq se vdekja
po nuk të pashë, e dashura ime
po nuk të kundrova dot

sepse ti përherë gjallon kudoqoftë
por edhe më hijshëm në dashurinë time gjallon
sepse goja jote gjak është
e ti ke ftohtë
nevojitet të të dua fort, e dashura ime
nevojitet të të dua unë
ndonëse kjo plagë me dhemb dyfish
ndonëse të kërkoj pa të gjetur dot
e ndonëse
nata po kalon
ndërsa unë të kam
e nuk të kam prapë. / KultPlus.com