Serafina Lajqi
Mëngjesi vjen si duhmë armature
pa freski,
pa prekje,
veç zhurmë ndërtimesh
që mbijnë nga çdo qoshe.
Unë, me sytë ende në gjumë,
pi kafen në një filxhan të çarë
duke soditur qytetin tim
pa lumë,
pa qetësi,
pa gjelbërim.
Veç ndërtesa që rriten,
si pemë pa rrënjë.
Fqinjit mund t’ia shtrëngosh dorën
nga ballkoni.
Ka kaq shumë dritare,
por pak njerëz brenda.
Ka kaq shumë banesa,
por askush nuk mbjell një pemë.
Këtu, shpresa ecën me sandale të lira,
një qese plastike në një dorë,
një diplomë që s’vlen në tjetrën.
Studentët fluturojnë me teori,
por harrojnë ku preket toka.
Trotuaret janë plot
me mbetje qeni,
sufllaqe të papërfunduara,
zëra që flasin me vete,
dritë semaforësh
që s’respektohen.
Unë ec ngadalë,
duke kërkuar një copë bukuri të braktisur.
Ka shumë libra,
por pak lexues.
Shumë dritë,
por pak diell.
Shumë xhama,
por pak dritare që hapen.
Shumë zëra,
por pak fjalë që prekin.
Më merr malli për një lulekuqe
jo në murale,
por në dhe.
Prishtina ime e zhurmshme,
ku nata vishet me takë dhe grim,
ku gotat shkëlqejnë më shumë
se sytë e atyre që pinë.
Drita nuk është më dritë
është reklamë,
ndriçim që fsheh boshësinë,
vezullim që të lodh kujtesën.
Ti, qytet që më mban gjallë
por kurrë të plotë
më jep ujë në shishe
dhe ajër me ngjyrë hiri.
Mbeturinat s’i mbulon askush
as turpi.
Veç disa gra të përkulura,
me shami të bardha,
mbledhin trishtimin
në thasë të zinj.
E megjithatë,
kur djemtë më thërrasin “mami” në mëngjes,
dhe drita hyn mes perdeve të zverdhura,
unë e dua prapë këtë qytet,
me gjithë inatin tim,
me gjithë pluhurin,
me gjithë mungesën.
Se është imi.
Si trupi im.
Pa lumë.
Pa lule.
Por me jetë.
Dhe me zë.
17.06.2025./ KultPlus.com