Puthja e cubit

Tregim nga Migjeni

Edhe një prandverë ka ardhë. Prandvera e 17-të për Dilen, e cila, e shtrime në bar, ndjeu se ka taman, as më pak as më tepër se 17 vjet.

– Nano! Sa vjet kam? – pyeti nanën në shtëpi.

– Tashti i mbushë 17, bijo! – I tha nana me një dorë n’ijë e me tjetrën mbi sy, për m’u mprojtë nga rrezet e diellit.

Edhe Dila, e shtrime në bar, ndjeu se ka taman 17 vjet. Ashtu e shtrime, shikon qiellën e kaltërt dhe ndigjon cingaret, një të dashit të grigjës ma e hollë, dhe tjetra e lopës me za ma të trashë. Çohet herë herë e shikon bagtinë dhe prap shtrijet, me një dëshirë të vokët në gji. Sa fort Dila që i ndjen të 17 vjetat në vete! Kur në të kapërthyemit e dëshirës, ven shplakët në krye dhe ma fort shtrihet, ndjen si nder veshë dhe nder tamtha i rreh gjaku rrjedhje të forta dhe e ban me ndie edhe me dishrue ma tepër. Atëherë Dila mbyllë sytë. Ashtu me sy mbyllë pret diçka. Buzët e saj të lagta e të çeluna për gjysë i terte flladi i lehtë.

Para ksaj prandvere bani një dimën acar. Bora që tashti shifet si kunorë vetëm nder bjeshkët e nalta, në dimën kish mbulue mbarë tokën. E stuhia e tmerrshme s’kish lanë pa futë borën deri ndër shpella mali dhe zgavrriqe drunjsh. Në kët acarim dimri dhe bishët e malit zbriten nëpër katunde te njerëzit. Por kta nuk i priten mirë. Bashkë me bishët e malit zbriti edhe Cubi, i cili ishte tmera për ata që kishin ndigjue për të e që nuk e njifshin. Në besë, në buk’e krypë, i ati i Diles e mbajti cubin si mik.

Dhe gjatë një mueji sa ndenji Cubi në shtëpi te saj, Diles iu ba se ky Cub nuk asht ai Cub për të cilin flisnin se vret, grabit, përdhunon. me të vërtet po at emen kishte; por jo nuk ishte ai. Cubit mik njezetekatërvjeçar i buzqeshej nana, i buzqeshej Prenda, e shoqja e re e vllaut, baba i fliste me za të butë e vllau këndonte me te. Cubi-mik ishte i mirë dhe të gjithë e nderojshin, Dila kanjëherë me dashje dhe pa dashje e shikonte në sy dhe kuqej, kanjëherë me dashje e pa dashje, tue bamë punë nëpër shtëpi, në të kaluem e prekte me krah dhe nga kjo prekje iu rritshin gjitë.

As nga armët e tija, rrypat me fishekë, pushka dhe revolja nga të gjitha këto Dila s’kish frigë. Një ndjesi e fshehtë rritej në zemrën e Dilës dhe sa ma shum ditë kalojshin aq ma e madhe bahej. Dhe ndiesia u ba dëshirë, dëshirë që të len pa gjumë.

Por një ditë, kur dielli sa një pare e madhe sermi u çfaq në qiell, Cubi shkoi. E dila mbet vetëm me dashurinë për Cubin.

Asht e flakët dëshira e Dilës në një ditë të shkëlqyeshme prandvere kur, e shtrime në bar, ndjen se si i rreh gjaku ndër dej. Asht edhe ma e flakët dëshira e Dilës kur i ka syt’e mbyllun e me andrim vezullues don me krijue ate që s’ka. S’ka… Nuk u pa ma Cubi. E 17 prandvera të saja janë 17 thirrje të nxehta të heshtura drejtue Cubit.

Ashtu e shtrime dhe n’andrim Dila nuk desht t’i çeli syt’ edhe se ndjeu mbi trupin e vet një peshë dhe prishi dihatunin e nji mashkulli e mbi buzët e veta të përvlueme një njomsi.

S’i çeli syt’. Ndoshta kish frigë të mos prishi ekstazën në të cilën kishte ramë… E kur ndjeu lehtësimin e trupit i çeli syt. Por aty s’pa kend. U hodh nga ana e majt. Dila u drodh. “Ai asht! tha – Cubi!” dhe u vue në ndjekje të gjurmës majtas. Sie dehun, gjithnjë n’ekstazë. La grigjen, as që i binte ndër mend, pse kërkonte Cubin. Doli në rranxë të malit shkambuer. E thirri me emën, por bashkë me këmbët e saja që përplaseshin prej shkambit në shkamb, q’ashtu dhe thirrjet e saja u përplaseshin – kot.

***

Një parandjenjë i thoshte se ai është afër , shumë afër dhe sikur e ledhatonte me atë shiqimin thumbues, u ndal dhe hodhi një vështrim si të ishte vëzhguese profesionale, e krehi me shiqim tër bjeshkën e lartë që sikur bashkohej me qiellin. Mbledhi forcë shtrëngoj duar dhe filloi të thërrs:

o Cubiiii … jehona e thirrjes si oshtimë vullkani, përplasej nga shpati në shpat duke krijuar jë eho të pafund dhe përseritej; o Cubiiii, o Cubiiii, o Cubiiii, …. Dilo u step Ju duk e quditshme, se si përseritej thirrja e saj.

sikur e harroi Cubin u thellua në mendime dhe mendja i vajti ke gigja në bregun e shqipes. Hudhi bistekët anash, u kërrus ti shtrëngon të mbathurat, dhe u kthye nga kishte ardhur, bri përroit që kishte një gurgullimë uji me karakteristikë të vëqantë. Papritmas dëgjoi një thirrje të fuqishme: Dilooooo, iloooooo, loooooo,

Është Cubi, tha.

Shiqoi rreth e rrotull por nuk vërejti askund Cubin, o zot ç’ndodh me mua, është ky një ankth ëndrreje apo ç’është duke ndodhur, nuk kuptonte më asgjë. Nuk vonoi shumë dhe Dilo shpejtoi hapat rrëzë proit që thente monotonin që ia brente shpirtin Dilos, kaloi edhe gurin e Plakës dhe për një çast filloi ti rrahën zemra furishëm, drejtoi shiqimin dhe me gjymës zëri tha Cubi, Dilo… Nga ky moment ajo nuk shiqonte nga e bartnin këmbët, për një çast u gjend në përqafimin e Cubit me trup vigani, puthjet e njëpasnjëshme, qetsuen dy zemra që vlonin nga dashuria.

Cubi ishte kurreshtar dhe e ngacmon Dilon.

O Dilo, ke humbur gigjen apo si erdhe këtej ke guri i Plakës?

E ajo shkurt.

Më mungoje ti, e ndjeva se je afër andaj të kërkoja matanë, ke shkëmbi i trimave dhe ja të gjeta, desha të të tregoj se jam rritur, edhe unë mund ta mbaj pushkën krah për krah me ty.

Apo të dukem ende e re?

Cubi e dëgjoi me vëmendje dhe mburrej me Dilen sa e vendosur që ishte.

Hë ç’thua fol pyste Dilo?

Cubi u kërrus lëshoi pushkën rrëzë një Bredhi t’badhë, ia vëri njëren dorë mbi krahun e Dilos, u bashkuan shiqimet, sytë e Dilos shkëlqenin, fytyra saj ishte kapluar nga një zjarr i paparë më herët.

Dilo je e vetëdijshme se jeta në male nuk është e lehtë?! pastaj….

Por Dilo kthej shpinën dhe nuk dëshronte spjegime, ajo dinte se çdonte, kishte vendosur.

Një lot i rrëshqiti nga faqja si zjarr, pastaj tjetri. Cubit i erdhi keq për Dilon, ai nuk e kishte të kjartë a janë lot dashurije apo lot vëndosmërie për Liri.

Dilo ti po deshe mund të vishë, por je ende e re andaj prit edhe një vit e të hedhësh shtat dhe një çik.

Jo Cubi, unë nuk pres dot më, mjaft kam pritur, unë dua të jem me ty. Prap një vrushkull lotësh vërshuan faqet e Dilos!

Cubi ia vëri duart në bel me dorën e majtë ia fshiu lotët e vakët dhe i tha unë nuk të them po pa e marrë pelqimin e prindërve të tu, kjo është luftë Dilo. Ajo e gëzuar shumë iu hodh në përqafim Cubit duke e puthur si e qmendur, ngase e dinte që prindërit nuk do e pengonin kurr Dilon të jet perkrah Cubit trim.

Me ardhjen e Pranverës lindi edhe një dashuri e re, edhe një pushkë për Liri. /KultPlus.com

Loja

Tregim nga Ibrahim Berisha

Fëmijët, të zdeshur deri në bel, të mbathur me atlete, nuk pranin me zërat e gëzuar. Pse të mos dilja edhe unë në oborr? Të shikoja, pa ambicien më të vogël, krejt anash, tollovinë e zhurme.

Zbrita shkallët duke menduar se zbuloja pasionin tim të hershëm – lojën. Shkela në një lëvore bananeje, por, për fat, u rrëzova lehtë, njëtrajtshëm. Rashë si bërrylash, pastaj rrotullimi i shpejtë më bëri t’i shpresoja shpëtimit pa farë lëndimi. Rrëshqita lehtë si letër, mbështeta dorën e majtë në betonin e mbushur shtresë tisi, i thashë vetes – jepi, tash. Është rrëzim i lakmueshëm për rrethanat, mendova. I dhashë përpara, duke shikuar nëse më kishte hetuar ndonjëri nga fqinjët. Askush nuk ishte në veranda, as në shkallë, as në dritare, por nuk mund të them me siguri, nëse u kisha shpëtuar të gjitha vrojtimeve përbuzëse – syve kureshtarë që nuk flenë plotësisht as natën, as në mëngjes, as në mesditë, as në mbrëmje dhe nuk të sjellin as dënim dhe as ndëshkim, por vetëm të shohin e kënaqen me pamjet e përsëritshme.

Në oborr nuk më ngushëlloi askush. Fort i shqetësuar, ndoshta nga shkaku i rrëzimit të pakëndshëm, nisa të anoj për njërin nga dy grupet e fëmijëve, të cilët luanin me top ndarë në dysh, plot klithma. Ekipet kishin nga katër veta. Mua më rrahu zemra menjëherë për fëmijët, porta e të cilëve binte në të majtë. Porta e ekipit kundërshtar nuk ishte rregulluar sipas normave, por ajo ikte disi tepër në të majtë, në vend që të ikte në të djathtë. Kryqëzimet e fëmijëve vazhdonin të ishin të shpejta, herë-herë urrejtëse. Në lojë vërejta dy vëllezërit Blata si luftonin njëri kundër tjetrit. Kjo nuk më bëri përshtypje, përderisa njëri nga ata dy binjakë, më i gjati e më i zbehti, shikoi nga prapa ku ishte porta e ekipit të tij, ku kisha zënë vend, sepse isha dhënë pas lojës, por pa lëshuar edhe ndonjë shenjë të plogësht përkrahjeje.

Ndërkohë, edhe tjetri Blatë, që ishte pakëz më i plotë, me gjatësi thuajse të njëjtë, por edhe me lëvizje si tjetri, shikoi prapa portës së ekipit ku përfundonte rrëmuja e lojës. Disi, u hutuan. Vraponin më lëngshëm, më trishtueshëm, pa mundur t’i iknin shikimit të herëpashershëm të vendit, thënë me zemër, ku po rrija, fare kot. Atëherë u shqetësova dhe për të mundur neverinë karakteristike që shkakton pritja, zgjata duart, në fillim përpara, pastaj anash dhe në fund në gjysmëhark. Duke i lëvizur majtas e djathtas, m’u soll gjithë hapësira. Binjakët më shikuan të shtangur, nuk e nganë më topin që ende e mbante përhershmërinë e lojës.

Vazhdova të qëndroj mu aty, disi sikur i dhënë e i longuar. Topi më qëlloi me forcë në fytyrë. Buza më plasi, nëpër plasë nisi të rrjedhë gjaku. Nisi me pika të rralla, pastaj ai gjak i ngrohtë, në vapë, u shtua dhe u shtua vazhdimisht për të zbritur përmes një vije të tmerrshme në qafë e në këmishë. Por, fëmijët luanin, ndërsa ata dy binjakët tashti kishin kthyer kokën anash, pa mundur të fshihnin gazin, në fillim të pazëshëm, por pastaj më të zëshëm dhe prore e më të zëshëm. U shtriva përtokë, në pluhur, pa më të voglin iluzion se do t’i shpëtoja mbulesës së njëtrajtësuar në sipërfaqe të trashë pluhuri e gjaku. Fëmijët lanë lojën, bërtitën, bërtitën prore e më pak, pastaj ikën pa shikuar pas oborrin e heshtur përnjëherë.

Fqinjët kishin mbyllur dritaret dhe ndonjëri kish lëshuar edhe roletat për t’u siguruar nga vapa dhe pluhuri. Zgjata dorën, preka fytyrën, u binda se gjaku kishte pushuar, andaj më duhej të provoja nëse më mbante forca të ngrihesha sërish. Por, pasi u binda se nuk kisha as më të voglën forcë, zgjata duart, në formë të një rrethi, sikur në rastin e parë, por këtë herë për të kërkuar ndihmë nga kushdoqoftë. Një vajzë e vogël, mund të ishte pesë vjeç, e shihja figurë të brishtë, qëndronte fare pranë, drejtoi topin nga unë dhe ma përplasi në fytyrë me gjithë forcën. Derisa nëpër trup rrokullisej ai rreth i plastikes, ajo më tha: eja të luajmë. Nuk lëviza, ndërkohë, ajo u largua në drejtim të hyrjes, duke humbur plotësisht në gjysmëhijen e parë të portës.

Nuk dëshiron askush të luaj me mua, tha, e fshehur provokueshëm prapa portës së hyrjes. La heshtjen e plotë, topin dhe trupin time në oborr. /KultPlus.com

Festivali

Tregim nga Fatlum Meholli


Do të zhvillohej një festival gjigant në parkun më të madh të kryeqytetit.
Unë jetoja në një qytet më të vogël e më të varfër ekonomikisht, por shumë më të pasur për nga civilizimi kulturor. E them me bindje të plotë!
Në festival do të merrnin pjesë një numër i madh këngëtarësh, të cilët e pandehnin veten si të tillë. Sidoqoftë, kjo punë iu ecte…
Festivali do të grumbullonte numrin më të madh të shikuesve që do të mbahej mend në atë shtet.
As që më bëhej vonë! Urreja të gjithë ata palo artistë, por edhe ata shikues të ngratë që nuk e kishin idenë se çka do të thotë muzikë e mirëfilltë – vetëm do të brohorisnin si të çmendur.
Disa zonja të bukura më kishin dërguar letër që t’u bashkohem në këtë festival koti; madje, edhe organizatorët më kishin dërguar ftesë si mysafir gjatë atyre tri-katër netëve që do të zhvillohej festivali. Këtu përfshihej edhe akomodimi në një hotel madhështor të kryeqytetit. E mrekullueshme, apo jo?
I mallkuar qofsha nëse gënjej për këtë gjë!
Përshtypje më bëri vetëm ky hoteli. Meqenëse jetoja në një shtëpi të mjerë, natyrisht që kisha dëshirë së paku një ditë të largohem prej aty.
E kur mendoja Hotelin e Kryeqytetit, ushqimin që e përgatitnin aty! Kjo gjë më mbyste.
Arrita ta frenoj lakminë time. Me vete thashë “më mirë të vazhdojë të qëndrojë në mjerim, sesa t’i thyej principet e mia” – madje kur kujtoja që kjo kënaqësi do të zgjaste vetëm për disa ditë dhe mjerimi do të vazhdonte përsëri, dilema ime mbaroi.
Pa menduar më gjatë, mora një laps e letër dhe fillova ta shkruaj refuzimin e pranisë sime në festival – menjëherë ua dërgova organizatorëve.
Pikërisht atë ditë, një ndër partitë më të mëdha të vendit rizgjodhi drejtuesin e tyre për të njëqindën herë. Po ç’u desh që ta fus këtë informacion në këtë tregim?!


Lexuesit e mi të dashur! Me siguri më herët menduat se pse i dërguan ftesë këtij njeriu të gjorë. Eh pra, erdhi koha t’ju tregoj.
Isha tridhjetë e tre vjeç atë kohë. Edhe pse isha i varfër, më nderonin dhe respektonin disa njerëz në qytetin tim. Dhe jo vetëm!
Gëzoja një famë të vogël edhe nëpër qytetet e tjera të shtetit. Por pse?
Kuptojeni pra, isha edhe unë një këngëtar. Madje këngëtar i zoti.
Ah! Ata organizatorët e mallkuar, më kishin bërë ftesë vetëm si mysafir, por jo si këngëtar.
Do të dilja para asaj skene gjigante e asaj turme madhështore, dhe do t’ia thosha disa këngëve të mija.
Shikuesve do t’iu pëlqenin dhe do të vetëdijesoheshin sado pak rreth muzikës së mirëfilltë.
Kjo ëndërr nuk m’u realizua atëherë, ose më mirë me thënë, nuk u realizua asnjëherë.
Atë famë modeste e kisha arritur duke kënduar rrallë nëpër mejhanet e qytetit tim, e nganjëherë edhe në qytetet tjera.
Kudo që interpretoja, të pranishmit mbeteshin gojëhapur. Me të vërtetë kisha një talent të rrallë, por edhe puna e bënte të veten.
Nga ato interpretime fitoja relativisht mirë. Sa për ta ngopur barkun tim të zbrazët dhe të maçokut tim të dashur – Kontrastit. Qesharake, apo jo?
Kështu e emërova kur lindi, në bazë të ngjyrave të tij: bardhë e zi.
Ishte gjithçka që kisha në këtë jetë të zymtë.
Kisha qenë fëmija i vetëm i familjes, por me prindërit kalova vetëm disa vjet nga fëmijëria ime e hershme.
Jam rritur në jetimore deri sa mbusha të tetëmbëdhjetat, pastaj më flakën që andej.
Pas një kohe kuptova që prindërit më kishin vdekur në një aksident trafiku, dhe për fat të keq nuk kisha qenë së bashku me ta atë ditë. Isha shumë i vogël atëherë, andaj besoj shumë që nuk do të ishin më të mëdha dhimbjet e vdekjes sesa dhimbjet e kësaj jete plotë padrejtësi dhe mjerim!
Pas gjithë këtyre vjetëve, isha mësuar sado pak me mungesën e prindërve.
Pra, tani gjithçka që kisha ishte maçoku im. Mos të harrojë ta përmend edhe kitarën time, e cila më shoqëronte kudo që shkoja. Isha ekzekutues relativisht i mirë i saj.
Zëri që kisha më mundësonte që gabimet e vogla me kitarë të mos vëreheshin shumë.
Gjatë gjithë kohës, në shtëpi shkruaja tekste këngësh. Tekste që lirisht mund të botoheshin si një vëllim poetik. Gjatë gjithë kohës mbaja me vete një fletore të vogël e një laps, dhe sapo më vinte një varg i mirë ndër mend e hidhja menjëherë aty.
Pa modesti e them, kisha një talent shumë të madh dhe e doja këtë farë pune me gjithë zemër. Ia kisha kushtuar gjithë jetën!


Ato ditë kaloja në një gjendje të rëndë – fuqia e trupit tim, gjithnjë e më shumë shkonte duke u venitur, më vinte zor të ngrihem edhe nga shtrati.
E gjithë kjo farë lodhjeje shpirtërore dhe fizike më vinte nga kushtet e liga të jetës, ndërkaq më shtohej edhe më shumë nga mllefi që kisha për atë festival të mallkuar.
Si mund të qëndroja i qetë, si!?
Aty do të ekzekutonin persona që “këngët” i realizonin për gjysmë ore dhe me parat e majme që do t’i fitonin, kishin mundësi ta kalojnë një pjesë të jetës.
Ndërsa unë ua kushtoja gjithë jetën atyre. Më shkonte dita duke i krasitur tekstet: duke shtuar, duke hequr… pastaj i këndoja, ua përshtatja melodinë.
Parat që kisha kursyer nga koncertet e mia modeste, fillova t’i shpenzojë me të madhe nëpër kafenetë e mallkuara ku shkoja pothuaj çdo ditë, dhe aq shumë dehesha atje duke pirë saqë më humbte vetëdija plotësisht, ndërkohë disa miq më sillnin në kasollen time në mesnatë dhe më lëshonin aty si një qelbësirë e pavetëdijshme.
Zgjohesha në mesditë dhe vetëdija m’u kthehej, por rutina e jetës sime ishte bërë e tillë, gjë që më shkatërronte ngadalë – megjithatë shpirti nuk më dilte.
Kursimet gjithnjë e më shumë shtereshin. Eh, i mjeri unë! Më priste një krizë jashtëzakonisht e madhe financiare, pasi që as në ndonjë koncert modest nuk më ftonin më, për shkak se zëri m’u kishte shndërruar në një bashkësi tingujsh të çjerra – këtu kishte ndikuar sëmundja e faringjit. Kjo sëmundje e mallkuar nuk më lëshonte. E si të shpëtoja prej saj, kur ambienti i kasolles sime ishte aq i ftohtë saqë nuk kishte dallim nga ambientet e jashtme.
Ndërkaq, ato barëra që m’i kishin shkruar, jo që i bleva por as që pyeta për çmimin e tyre.
Sidoqoftë, edhe tekstet nuk mund t’i mbaja në mend. Ah, tekstet e mia të dashura, sa shumë kujdesesha për to!
Meqenëse nuk isha i zoti më për këndim, mendova që ta gjej një punë fizike, sa për t’i siguruar shujtat e vogla ditore, por nuk isha i aftë për asnjë punë – shëndeti i ligë nuk më lejonte që të ngrihem mirë në këmbë, e leje më të punoja diçka – gjë që kërkon një përgatitje jashtëzakonisht të madhe fizike dhe psikike.
Ditët kalonin si rrufeja, ndërsa gjendja ime shëndetësore përkeqësohej dita ditës. Kjo gjendje më në fund më mundi. Vdiqa! Vdiqën edhe ato ëndrra dhe shpresa të një rioshi zellmadh.


Nuk shihja asgjë, përveç një errësire të madhe. Nuk shihja, nuk shihja! Por, nuk kisha vdekur. Trupi më lëkundej e më lëkundej… E ndjeja që dikush po më prekte.
Errësira filloi të zhdukej dhe dielli po lindte sërish.
Një fytyrë e turbullt më kishte dal përpara dhe po murmuriste diçka.
– Zgjohu, zgjoooh…
M’u hapën sytë krejtësisht dhe pamja m’u qartësua; ajo fytyrë e turbullt kishte qenë e babait tim, i cili po më fliste vazhdimisht.
– Zgjohu djalosh, zgjohu! Koha po ec shumë shpejt, dhe ti duhet të përgatitesh. Pasdite do të interpretosh në një festival madhështor, i cili do të mbahet në mend për një kohë të gjatë…
I habitur nga e gjithë kjo, u zgjova dhe u përgatita.
Këngët që do t’i këndojë nuk i kanë dy gram tekst, ndërkaq interpretimi do të jetë playback. Në kitarë ose në ndonjë instrument tjetër muzikor jo që nuk di të luaj, por as që i kam prekur ndonjëherë me dorë. E për çfarë përgatitje po më flet ky babai im!?
Sidoqoftë, koha erdhi dhe më duhet të nisem për në festival… /KultPlus.com

Takim i rastësishem me “filizofin” z.Nihilo

Nga Blerton Gashi

Në të ftohtë të këtij dimri, bashkë me erën e fortë që e ndjeja si shuplaka fytyrës, më shoqëroi pergjatë sheshit në këmbë z. Nihilo, i shfaqur befas nga e majta ime.

Me pamje tjetër, kapele dimri, pallto të gjatë e të zezë, shallë shtrënguar fytit, i rruar dhe serioz. -Çfarë duhet të bëj, që të jem pjesëtar i së djathtës?- tha Z.Nihilo Natyrisht mjafton të jesh djathtistë! – iu pëgjigja shkujdesur, pa më të voglin dyshim që ishte veç një provokim. z. Nihilo, nuk u mjaftua, as nuk u zbraps, përkundrazi, pyetja e tij në secilin version të saj po bëhej çdo herë e më serioze madje disa herë tingëllonte si lutje. Kthente kokën anash, shihte kushedi kë, pastaj me po të njëjtin ton, si makinë, përsëriste lavdet për të djathtën. ” Nimishahi” i dikurshëm, më paska mbetur jetim, mendova.

Bretkosa e Ezopit apo krenaria e tij nuk paska më dikë që ta quaj “pita”. Z. Nihilo i kthyer në asgjën e fillimit, tani në askund, me hapa të lehtë me duar në xhepa, po thurrte plane, po kërkonte një rrugë të re që do ta shpinte “dikund”. I ikur nga kopeja apo i përzënë nga bariu, tani ishte i vetëm, duke ndjekur gjurmët e një kopeje të re kësaj radhe jo kope delesh.

Me guxim dhe vendosmëri kishte hetuar të përbashkëta apo i kishte trilluar ato. Më recitonte rrugës të njëjtën lirikë të dikurshme mveshur një emri tjetër. Filozofia e dikurshme e tij, po kritikohej ashpër prej tij, në po të njëjtin shesh me hapa të ri. Miku im i vogël që dikur shkruante me të majtën, tash do të provojë të shkruaj me të djathtën, lirika e tij do të ketë një titull ndryshe dhe asgjëja e tij, do të kërkojë shumë shpejt një dorë tjetër. / KultPlus.com

“2500 hapa deri te banesa e fundit e nënës”

Nga Zija Çela

MARGARITA dhe TULLUMBACE

Meqë e shoqja nuk shkonte mirë me vjehrrën, madje e gjuante me fjalë të rënda, Gentian Meniku ra në hall. Por si biznesmen i kamur nuk i mungonin zgjidhjet. Nga vila ku jetonin, ai e zhvendosi të ëmën në një apartament me tri dhoma e kuzhinë, që e pati blerë njëkohësisht me prona të tjera të patundshme.
Kur shkonte për ta takuar, rrugën nga vila deri te nëna e bënte më këmbë. Jo vetëm pse ishte afër, jo vetëm pse i bënte mirë të çapitej, por sidomos prej një kujtimi mallëngjyes. Ai kishte lindur me një cen, që u pikas gjatë muajve të parë. Shpesh e shpesh, nëna i qëndronte në spital te koka. Kur në një nga shtrimet ia ndaluan qëndrimin për shkak të epidemisë gripale, prapëseprapë i jepte gji pesë herë në njëzet e katër orë. Dhe gjithnjë, ditën a natën, me aq nxitim e hidhte hapin deri në pediatri, sa i zihej fryma dhe gulçonte rrugës.
Në fillim u dyshua për ndonjë formë të fshehtë poliomiliti, por kur djali u bë tre vjeç, ky dyshim u përjashtua. Iu deshën thuajse edhe dy vite të tjera për të fituar njëfarë sigurie në ecje. Qysh atëherë i përhiheshin para syve duart e shtrira të nënës dhe zëri i saj i ëmbël, që e joshte për një hap më tepër. Mirëpo nga frika instinktive, fëmija sikur ngurosej. Dhe ishte nëna që, në çast, brofte drejt tij.
Me këtë kujtim fërgëllues, kur vajti për ta takuar pas zhvendosjes, Gentian Meniku i numëroi edhe hapat deri atje. I dolën 378. Një mbrëmje vere, për kureshtje, ai i numëroi sërish dhe afërsisht njëlloj i dolën.
Por edhe kjo shifër tashmë një kujtim kishte mbetur. Kur e shoqja e zuri në flagrancë me dashnoren dhe i kërkoi divorcin, zoti Meniku ra prapë në hall. Për të mos humbur gjysmën e vilës, u detyrua t’i jepte ish-bashkëshortes apartamentin 3 + 1. Meqë do të martohej me të dashurën, sa të rrezikonte ndonjë konflikt të ri mes nuses e vjehrrës, gjeti një zgjidhje më të shkurtër. Ai e zhvendosi nënën ca më tutje, në një apartament 2 + 1. Natyrisht, kur vajti fillimisht atje për ta takuar, nuk harroi t’i numëronte hapat. I dolën 634. Më pas, si për të verifikuar veten, ndonëse e përsëriti numërimin, nuk vërejti ndryshime. Aq i dolën, 634.
Vitet kalonin dhe zotit Meniku nisi t’i binte biznesi. I zënë ngushtë për një pagesë urgjente, ai shiti magazinën rrëzë kodrave dhe apartamentin me dy dhoma e kuzhinë. Kështu, u detyrua që nënën ta zhvendoste përsëri. Kësaj radhe mori me qira një garsoniere. Për mungesë kohe, duke i kërkuar ndjesë në telefon, vajti për ta takuar pas disa javësh. Patjetër, nën shtysën e zakonit, i numëroi hapat. I dolën 920. Mbi komodinën ndanë krevatit, Gentian Meniku pa foton e tij, si dhe një vazo të vogël me margarita artificiale. Veçse u habit disi, nënën e gjeti duke luajtur me tullumbace. Mos po bëhet fëmijë nga pleqëria? shestoi me vete. Por nëna ia lexoi mendimin dhe u shpjegua menjëherë, në këtë hapësirë të ngushtë ajo kishte nevojë të lëvizte sadopak. I biri ndjeu keqardhje dhe nisi t’i premtonte… “Jo, jo, mos ki merak”, e qetësoi ajo, “të gjithë e dimë se ka banesa më të vogla se kjo.”
Dhe ashtu ndodhi. Në vigjilje të 70-vjetorit e la edhe garsonieren. I biri nuk pati ndonjë ngurrim për ta takuar sa më shpejt. Që në mëngjes u nis drejt saj. Ai bleu shtatë margarita natyrale. Por buqetës i lidhi edhe një tullumbace, të cilën e fryu pak, në mënyrë që asaj shtatës t’i rrinte nga mbrapa, siç i rri zeroja shtatëdhjetës. Megjithëse e dinte se rruga ishte zgjatur tashmë, numërimin e bëri një për një. Nga vila e tij i dolën 2500 hapa deri te banesa e fundit e nënës. Edhe pjesa tjetër matematikë e pastër mbetej, por ekuacioni ishte i pazgjidhshëm. Ai nuk do ta mësonte kurrë të kundërtën, hapat e nënës drejt tij.

Shtator 2018. / KultPlus.com

“Po unë?”, tregim nga Andreas Dushi

Në heshtje kalova pranë vendit të punës. E dashura kishte mbërritur para. Pa e përshëndetur, i kalova ngjitur dhe hyra në oborrin pa derë të godinës. Ajo më erdhi mbrapa, por nuk më foli. Ajo nuk më flet asnjëherë.

Ngjita shkallët me mermer të bardhë, si ndoca pllaka varresh të zeza, dhe arrita në zyrën time, pa takuar askënd. E kë mund të takoja?!

Kishte muaj që askush nuk më fliste. Sapo shikonin se po vija, të gjithë hidheshin ndër tallazet e punës dhe duke provuar të shpëtonin prej tyre, nuk më flisnin. Edhe unë, për të mos i munduar, mora një vendim: Në punë shkoja para të gjithëve, thuajse gjysmë ore para orarit të caktuar.

Pse kishte ndryshuar aq turrëajazshëm ana e monedhës së sjelljes me mua, nuk e mora vesh. Dikur të gjithë më flisnin me dashuri, më përshëndesnin e më uronin punë të mbarë. As arsyen përse atëherë ishin aq të dashur me mua, nuk e mora vesh.

Vetëm në zyrë, duke parë nga xhami i murit (apo muri i xhamit?!) të dashurën, dëgjova oshtimën e një fjale: “Egoist!” Gjithë nerva!

I trembur, u mbështeta në karrige dhe fillova të ha thonjtë. Kush po më thërriste? Godina ishte bosh.

U ngrita dhe ndoshta për të mbrojtur sadopak veten, derën e kyça me çelës. Edhe tarabën e xhamit të murit (apo murit të xhamit) e ula. Mospërfillëse, e dashura më pa.

U ula në karrige dhe bashkova ballin me gjunjët duke krijuar një rrasë guri pak a shumë në formën e asaj që bëhesha kur flija.

Kaluan orë, sikurse m’u duk mua, dhe asnjë zhurmë nuk dëgjova. Kur erdhi orari për të filluar punën, u ngrita dhe çela derën. Ngrita edhe tarabën dhe sërish zura vend në karrige. Ndeza kompjuterin dhe si çdo mëngjes, pashë se si mbilleshin lulet ndër kopshte zonjash me fisnikëri paraje.

Kopshtarja e episodit të asaj dite m’u duk e njohur. Si tym i shtyrë nga era, më doli para sysh një tjetër video, e parë dikur. Ishte një video e pistë. Pra, porno. Nuk desha ta them, por ja që e thashë.

Dikush më tha emrin. Ndala videon dhe u ngrita. Dola jashtë. Një ndër vajzat e veshura hollë, për klimën që ishte aty brenda prej ajrit të kondicionuar ishte më shumë se hollë, më tha se drejtori (ajo përdori termin “i madhi”) po më priste.

Përse po më thërriste? S’e di dhe as këtë nuk e mësova kurrë, pasi ai nuk më priti. Veç, në paradhomë, më dha një letër në të cilën ishte shkruar:

Ti pushohesh nga puna pasi,

Ndonëse sheh porno njëlloj si shokët e tu, nuk e thua këtë dhe kurrë nuk diskuton me to rreth ndonjë videoje.

Shpreh dëshirat që ke, çfarë do të thotë se je një egoist i çmendur që mbërrin deri nëfazat e egocentrizmit.

Mendon para se të flasësh dhe flet atë çfarë mendon, çfarë do të thotë se flet pa asnjëpërgjegjësi, pasi të flasësh atë që mendon është shumë e thjeshtë.

Punon shumë dhe sipas studimeve, kush punon shumë, ka probleme mendore dhe mund të kthehet në një maniak në të ardhmen.

Nuk ke një jetë për të qenë, pasi je në një moshë të konsiderueshme dhe nuk ke një tëgrua apo një të dashur.

Pasi e lexova, e grisa. E hodha në tokë dhe shkova në zyrë. Dikush i ulur në karrigen time m’u prezantua në pozicionin tim dhe më pyeti se çfarë kërkoja. Unë i kërkova veç ndjesë dhe dola nga aty. Në derë u hasa me të dashurën e cila nuk më përfilli, por u fut brenda dhe puthi atë djalin në karrigen time.

Desha t’i them se nuk jam unë ai, por më pas u kujtova se ajo ishte e dashura e zyrtarit dhe jo e dashura e Andreasit.

Dola jashtë, rrasa duart ndër xhepa dhe shkova te vendi ku duhet të ishte një derë. Roja i cili s’kishte ç’të ruante, po hante disa fara luledielli. I kërkova të më jepte disa dhe plot entuziazëm më tha “Po, zyrtar!” dhe zgjati grushtin drejt pëllëmbës sime të shtrirë.

“Ish-zyrtar”, – i thashë. Grushti u ngjit lart dhe pas disa çastesh dhimbjeje të pandier, pashë copa dhëmbësh para këmbëve të mia. U ula kaluç dhe i mora. Pika të kuqe binin aty pranë.

I mblodha në grusht, grushtin e rrasa në xhep dhe eca drejt shtëpisë. Ish-nëna dhe ish-babai më kishin bërë gati një valixhe.

“Ne jemi prindërit e zyrtarit”, – më thanë dhe më përcollën.

Duke tërhequr valixhen zvarrë, i thashë vetes: Po unë, kush i kujt jam? /exlibris/ KultPlus.com

Rrahja për gazeta

Nga: Bujar Meholli

Tregim satirik

Më njoftuan se artikulli im është botuar në njërën gazetë. U gëzova.
Rrugës ende s’mund t’i hapja sytë mirë, pas gjumit. U futa në kafenenë përballë dhe pikasa raftin me të përditshmet tona, në cep të kafenesë.
Të gjitha gazetat ishin aty. Njerëzit po fillonin të vërdalloseshin. Unë po bëja sehir.
Kur u ngrita dhe bëra kah rafti, u ndesha me një djalë trupmadh që mbante lugën e kuqe të kafesë në gojë dhe një cigare mbas veshi. Mesa dukej, tipi mendonte se ashtu ishte më “dandy”.
I kapi përnjëherësh të gjitha gazetat, dhe u drejtua kah grupi i shokëve, të cilëve ua shpërndau ato, porsi cigaret e lira që u shpërndahen nëpër dasma, dasmorëve. 
U ula. Prita. U sfilita. Ndërkohë ata gajaseshin dhe flisnin me të madhe, gazetat e zhubravitura dergjeshin në tavolinë njëra mbi tjetrën.
M’u sos durimi. Bëra kah ta.
— Ej, djema, a kini mirësinë të ma jepni aksh gazetën? 
Më panë me çudi. U pre e qeshura. 
— Kush je ti? ma bëri njëri me zë të thatë. M’u drejtua me “ti”, a thua se kishim ruajtur bagëtitë prej kohësh.
Tjetri vazhdoi pa e prishur terezinë.
— Edhe sikur të ishe Jezu Krishti a Muhamedi, s’do të të lejonim të na e prishje leximin e gazetave, në mëngjes. Tani, çporru nga këtu!
Kjo “çporru” me ç-në e theksuar gërditshëm, më acaroi.
Kapa gazetat vetëtimthi. Më shtyu njëri, pastaj më goditi duke ma shqyer paksa buzën. Tipi “dandy” më ra në shpinë. Mora filxhanin dhe ia vesha turinjëve. Cigarja i ra në tokë. Nga rrëmuja, u derdh ca kafe mbi gazetën ku kisha botuar. 
Por, e mora në duar megjithatë dhe u ula në poltronin tim karshi për ta shfletuar.
Më pikonte gjaku nga buzët.
Pas pak ikën duke qeshur, dhe “dandy” duke vënë në pah dhëmbët ngjyrë mjalti, më tha:
— Herave tjera, kujdes! Mos na prek në gazeta!

E pashë më fund artikullin tim, mbi të cilin ranë ca pikla të vogla gjaku.
Kamerieri më ish afruar sakaq, dhe kur ngrita kokën pashë se mbante një palomë.
— Eh, shoku — më tha, u ngatërrove me tipa që e kanë pikë të dobët gazetën.
E shikova çuditshëm. Ç’thoshte ky?
— Këta, (kanë pozita të larta, por s’më kujtohet saktë çfarë pozitash kanë, tha!) vinë këtu mëngjeseve, i marrin gazetat dhe i vendosin mbi tavolinë bashkë me kafetë, mandej llafosen e ikin duke bërë zhurmë pa i kthyer në raft më.
Thuajse gjithë ditën janë në pauzë!
“Ai dandy, mbase është farë zyrtari”, bluaja në mendje.
— Por ju mos u brengosni, u nxitua të më thotë. Do ta ruaj nga një kopje për ju, nëse pas kësaj që ndodhi sot, vendosni të na vini përsëri! 
Dhe, iku për t’ju bashkuar grupit të kamerierëve që pastronin rrëmujën.
Me ta mbaruar leximin, pata ndjenja të përziera. M’u duk vetja si aktor i komedive burleske; të them të drejtën më vinte të qeshja me të madhe, dhe njëkohësisht të qaja me dënesa…/ KultPlus.com